هوش مصنوعی: من همان نسیمی هستم که سر و برگ گیاهان ناچیز را ندارد. در حقیقت، زاده‌چمن نیستم، اما به گل کاری نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: باید به این فکر کنم که چگونه می‌توانم دردهای خود را تحمل کنم، در حالی که هیچ امیدی به بهبود وضعیت من نیست و به نظر نمی‌رسد که کسی برای خریدن این دردها از من تمایل داشته باشد.

هوش مصنوعی: من شبیه نخل هستم که بار غصه‌ها و اندوه‌ها را تحمل می‌کند و انواع گلی را در وجودم دارم، اما هیچ گلی به اندازه اشکی که از چشمانم می‌ریزد، شاداب و سرزنده نیست.

هوش مصنوعی: نوشیدنی عشق، درد من را بیشتر می‌کند. چه کنم که هیچ‌کس از حال دل بیمارم خبر ندارد.

هوش مصنوعی: درد و رنجی که زیبایی گل‌های لاله برایم به ارمغان آورده، مرا به تماشای خود کشانده است؛ وگرنه هیچ صلح و آرامشی در وجود من به خاطر عشق به گل و باغ وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به خاطر چنان توجه و پرستشی که از معشوق دارم، تمام دنیا را هم خرج یک روز چشمم نمی‌کنم و برایم بی‌ارزش است.

هوش مصنوعی: من در آتشکده‌ی عشق مانند سخنانی فصیح و روان، شعله‌ای را بر افروختم که سرشار از شور و نشاط است و هیچ شعلۀ دیگری به شوق و حرارت آن نمی‌رسد.