هوش مصنوعی: در زیر تیغ تند و برنده‌ای که بهار از آن دمیده، فرصتی برای شهادت نهفته است. اگر می‌خواهی با خوشحالی و شادی زندگی کنی، باید آماده‌ی فدای جانت باشی.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر بیان می‌کند که در میان همه جا و در هر طرف که نگاه می‌کند، تنها نشانه‌های غم و اندوه را مشاهده می‌کند و از این وضعیت، هیچ تجمع شادمانی و خوشحالی نمی‌بیند. به عبارتی، فضای اطراف پر از ناراحتی و اشک است.

هوش مصنوعی: دل من شاد شد و به یاد خلیل افتادم، تا ببیند که در هر آتش سوزانی، زمینی پر از گل‌های لاله وجود دارد.

هوش مصنوعی: کشتی من به خاطر تلاش و کوشش در برابر امواج شکست خورد، اما فهمیدم که در این دریا، در وسط این مشکلات، یک هم‌نشین و یاور وجود دارد.

هوش مصنوعی: به باغ رفتم و نسیم ملایمی مرا به شدت تحت تاثیر قرار داد. فقط همین دل سرگشته و ناآرامم باقی مانده است.

هوش مصنوعی: به کسی که دلی از من گرفته است، خوشحال نباش. من به هر نشانه‌ای از او دوباره دلم را می‌سازم و به او علاقه‌مند می‌شوم.

هوش مصنوعی: در دنیای عشق، نباید انتظار لذت را در فقر و بی‌نصیب بودن از وصال داشت، زیرا اگر این وصال وجود نداشت، درد انتظار همچنان باقی است.

هوش مصنوعی: از بوی خوشی و راحتی، دل من خوشحال شده و شکر فراوانی می‌کنم که حتی در اوج درد و مشکلات هم، یک نشانه کوچک از زیبایی و امید وجود دارد.

هوش مصنوعی: فصیحی با چشمانی گریان به زیر خاک رفته و قبر او در هر جایی که خار و آزار وجود دارد، قرار دارد.