فصیحی هروی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۴۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>برون شدن ز دلم درد را چه امکانست</p></div>
<div class="m2"><p>که درد شوخ عنان ناله تنگ میدانست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>درون کعبه حرم جوی را بیابانهاست</p></div>
<div class="m2"><p>که هجر گام نخستین این بیابانست</p></div></div>

شمارهٔ ۴۴

برون شدن ز دلم درد را چه امکانست
که درد شوخ عنان ناله تنگ میدانست
درون کعبه حرم جوی را بیابانهاست
که هجر گام نخستین این بیابانست

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس درد و تنهایی شاعر است. او می‌گوید که چطور می‌تواند از دل خود برون برود در حالی که درد و احساساتش مانند ناله‌ای است که همه جا را پر کرده. همچنین اشاره دارد که درون کعبه، جایی که باید آرامش باشد، احساس بیابان و دوری را تجربه می‌کند و هجران را به عنوان گام اول این بیابان معرفی می‌کند.

شمارهٔ ۴۲

شمارهٔ ۴۳

هوش مصنوعی: خروج درد از دل من ممکن نیست، چرا که درد به گونه‌ای شیطنت‌آمیز در تنگنای جانم جا خوش کرده است.

برون شدن ز دلم درد را چه امکانست

که درد شوخ عنان ناله تنگ میدانست

هوش مصنوعی: درون کعبه، حرم مقدس، جوی آب وجود دارد که آن را به بیابان‌ها وصل می‌کند و جدایی از عشق و معشوق، نخستین قدم در این بیابان به حساب می‌آید.

درون کعبه حرم جوی را بیابانهاست

که هجر گام نخستین این بیابانست

شمارهٔ ۴۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده