هوش مصنوعی: کار من به گونه‌ای است که همچون زلف محبوب پریشان و در هم ریخته می‌باشد. در وجودم دریاهای خفته‌ای وجود دارد، اما چشمانم بی‌آب و بی‌حالت است.

هوش مصنوعی: یک چشم برای تماشای زیبایی‌ها کافی است، اما برای گریه و اندوه، اگر هزار چشم هم داشته باشیم باز هم کم خواهد بود.

هوش مصنوعی: با تغییرات زمان، هرکاری که بکنم، باید بدانم که درد ناشی از دوست دیروز برای من سختی و زخم بود و حالا امروز به عنوان درمان و تسکین به آن نگاه می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای نسیم، بگذار من بدون اینکه شکفتم و باز شدم، بمانم. زیرا این غنچه درونش غم و درد زیادی دارد و مانند داغی پر از دود و اندوه است.

هوش مصنوعی: من از آمدن و رفتن بهار آگاهی ندارم، اما می‌دانم که تمامی این فصل‌ها، فقط زمان غم و اندوه است.

هوش مصنوعی: به طور کلی، در این شعر گفته شده که نگاه کردن به اشک‌ها و احساسات در جمع دوستان ممکن است نامناسب به نظر برسد، اما در واقع گریه و ابراز احساسات یک کار طبیعی و پذیرفته‌شده است. در واقع، در جمع دوستان می‌توان احساسات را آزادانه نشان داد، حتی اگر به نظر بیاید که این کار مناسب نیست.

هوش مصنوعی: من به زیبایی و لطف باغ چهره‌ات افتخار می‌کنم، زیرا یک نگاه به گل‌های معطر و به چهره تو، مانند شبنم بر روی گل‌هاست.

هوش مصنوعی: دل پر از عشق توست، ای عزیز، آن را حفظ کن. این جام که در دست دارم از من است، اما پر از شراب جم است.

هوش مصنوعی: عشق تنها یک لایه ظاهری است و کلام زیبا و فصیح آن مانند صدایی است که برای گوش ما می‌آید و گاهی نرم و لطیف و گاهی پرخروش و هماهنگ است.