هوش مصنوعی: کسی که زیبایی بهار را می‌شناسد، وقتی گل‌ها را می‌چیند، احساس ناخوشایندی در دلش ایجاد می‌شود، زیرا از درد و غم لاله‌های چیده شده آگاه است.

هوش مصنوعی: از بی‌رحمی ابر، این باغ را می‌سوزم، زیرا که او بر من آتش می‌زند و بر خارش و علف‌های گلستان هم می‌بارد.

هوش مصنوعی: دیشب در خواب ناامیدی را دیدم که شب را بدون توقف اشک می‌ریخت.

هوش مصنوعی: چقدر بد است این روزگار که با بدبینی و شومی، به جانم آسیب می‌زند و باعث درد و رنج من می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که به شدت تشنه شده بود و در بیابان درمقابل کعبه قرار گرفت، به‌طوری که حتی اشک‌هایش نیز بر زمین ریخت.

هوش مصنوعی: امشب چشمم به خاطر درد دل، با یک قطره اشک به شدت اشک می‌ریزد و مانند طوفانی همه چیز را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خاطر ترس از صاحب باغ، گلی زیبا چیده و از جیب لاله و گل، چاکی در آستینش ریخته است.