هوش مصنوعی: ما با از دست دادن شعله‌ی خود احساساتی همچون خاکستر داریم و غم را به عنوان پوششی به دوش می‌کشیم.

هوش مصنوعی: ما یک جواهر ارزشمند را در چشمان خود گم کرده‌ایم و از آن زمان، در این دریا به دنبال مردم می‌گردیم که همچنان در دنیا غرق شده‌اند.

هوش مصنوعی: چشمه‌ای که در دیدگان ما وجود دارد، دیگر آبی نداشت و مدتی است که از حسادت نسبت به زیبایی‌های بهشتی، در حال رنج و اندوه هستیم.

هوش مصنوعی: ما به خاطر غم و اندوهی که داریم، جراحتی داریم که ظاهری زیبا ولی عمیق و دردناک است. اگر نه، ما در تلاشیم تا موضوعاتی را که مانند خنجر بر ما آسیب می‌زنند، به درستی بررسی کنیم و به سامان برسانیم.

هوش مصنوعی: دوستان به زودی از صدای ناله ما نگران شدند، در حالی که ما هنوز از درخت غم خود میوه‌ای تازه برداشت نکرده‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر از تو ناامید بشویم، آن‌گاه در کوی تو نشسته‌ایم، در حالی‌که بر یک مشت خاک، که به امید بسیار بر سر گذاشته‌ایم، تکیه کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: در شب جدایی، شاعر به زیبایی از زندگی و عشق سخن می‌گوید، اما این صحبت‌ها تنها ناشی از سادگی و عدم درک واقعیت است و ما به همین دلیل این داستان را باور کرده‌ایم.