هوش مصنوعی: کتاب عشق من، زلف دوست است و از سر تا پا در بند آن قرار دارم؛ مانند پاره‌ای از پارچه که در هم ریخته و نامنظم است.

هوش مصنوعی: نگاه بی‌پروا و سبک من، مانند پرنده‌ای است که در باغی پرواز می‌کند، بستانی که دوباره از اشک‌های دلشکسته و ناامیدی پر شده است. مژه‌هایم نیز چنین حالتی دارند.

هوش مصنوعی: من همچون موجی غریب هستم، ای سراب آرامش. ای رحمت، که سال‌ها در کنار تو رشد کرده‌ام و حالا در طوفان پرورش یافته‌ام.

هوش مصنوعی: از اثر تهاجم تو، چیزی جز اشک و خون برایم باقی نمانده و می‌ترسم که شمشیر زیبای تو، خاک میدان را بی‌شرم کند.

هوش مصنوعی: عیش و زندگی من به قدری تنگ و محدود شده است که حتی صدای خنده‌ام برای کسانی که دلشان به شادمانی عادت کرده، ناخوشایند و سنگین می‌آید.

هوش مصنوعی: نه مجسمه‌ای دارم و نه معبودی، بلکه عشق من به زلف و چهره زیباهایی است که در آنجا همه چیز را فراموش می‌کنم و از کفر و ایمان بی‌خبر می‌شوم.