هوش مصنوعی: دیوانگی ناشی از شرمندگی و رسوایی، مانند گلی که در دشت می‌روید، در دل من جا نمی‌شود. شادی به قدری عمیق است که نمی‌تواند در آغوشم پنهان شود.

هوش مصنوعی: دوش، شراب دور از دسترس به شدت در حال جوشیدن بود و من از شدت مستی، نگاهی داشتیم که مانند اشک از چشمانم به روی دامنم می‌چکید.

هوش مصنوعی: این شعر از شوق و التماس عاشقانه سخن می‌گوید. گوینده از عشق و محبتش به معشوق می‌گوید و ابراز می‌کند که چقدر مشتاق است تا بوسه‌های معشوق بر چشمانش بیفتد و این انتظار بی‌خوابی او را به خاطر عشقش پرشورتر می‌کند. او می‌خواهد با این بوسه‌ها، عاطفه و احساسات عمیق خود را به معشوق نشان دهد و لحظه‌هایی از عشق را تا صبح تجربه کند.

هوش مصنوعی: اگر از من دلخور هستی، تا جایی که می‌تونی از شنیدن ناله‌های من پرهیز کن؛ چون دردهای درونم را در ناله‌هایم پنهان کرده‌ام.

هوش مصنوعی: من کالای عشق و شیدایی‌ام را به خریداران عرضه می‌کنم؛ حتی اگر در کعبه باشم، کافر محسوب می‌شوم و اگر در دیر (میخانه) باشم، مومن هستم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه از حسادت و غیرت خود چشمانم را بسته‌ام، اما به خاطر شوق دیدن او، گل زیبایی از شاخک‌های خشک مژگانم شکوفه می‌زند.

هوش مصنوعی: من آن اشکم که زمانی طولانی بر روی مژگانم نشسته بودم، حالا مدتی است که بی‌هدف در دامنم سرگردانم.

هوش مصنوعی: بخواب ای غم که امشب از بی‌تابی به استقبال درد و زخم رفته‌ام، هر تار از گریبانم حکایت از این حال دارد.

هوش مصنوعی: نه دست کسی را بوسیدم و نه باد ملایمی زلف محبوبم را نوازش کرده، که بی‌دلیل و بدون علت در حال پریشانی و بیدلی هستم.