هوش مصنوعی: در شب‌هایی که غم‌های تو را در دل خود می‌نوشتم و به زندگی رنگ غم می‌دادم، به خاطر لب‌های زخمی و شیرین تو لبخندی می‌زدم که به من آرامش می‌بخشید.

هوش مصنوعی: دل من از غم جدایی می‌سوخت و من با چشمان خود نگاهی به آن چهره زیبا می‌انداختم.

هوش مصنوعی: در میان دفترهای آشفته و بی‌نظم، به جست‌وجو و بررسی می‌پرداختم و در نهایت، انتخاب‌هایی می‌کردم که برایم ارزشمند بودند.

هوش مصنوعی: در مسیر محبت و دوستی، از سر تا پا به سجده افتادم و به خاطر آن همه سرگذشت و سختی‌هایی که کشیدم، تمام زحمات و تلاش‌هایم را به خاطر دوستی و عشق به او فدای کردم.

هوش مصنوعی: شبی با صدای زنگ، خبر رسیدن قافله‌ها را اعلام کردم و در همین حین، قافله‌ای به آتش درآمد. کاش ناله‌ام از این هم پریشان‌تر بود!

هوش مصنوعی: اگر دل من نقش نگین می‌داشت، همه دردهای این کشور را با ناله‌ای واضح و رساتر از من می‌شنیدید.