هوش مصنوعی: از دل شوق و ناامیدی، احساسات متضادی به وجود می‌آید؛ در حالی که امید و آرزو در نفسش جاری است، اما داغ دل و حسرت هم همراه اوست. به نوعی، در فضای زندگی او، زیبایی و تلخی دست به دست هم می‌دهند.

هوش مصنوعی: چنان‌که کودکان، گل‌ها را از باغبان می‌دزدند، من هم آهی کشیده‌ام و گل‌های درون سینه‌ام را به طور پنهانی در آغوش دارم.

هوش مصنوعی: قبل از این که عشق ورود کند، گل لبخند می‌زد و سینه‌ام را شاداب کرده بود، اما حالا این لاله که نشانه‌ی عشق است، در آغوشم به خاطر تب جدایی پژمرده شده است.

هوش مصنوعی: من در حال عبادت و احترام به بت هستم، اما قلبم پر از طلب آمرزش است؛ در حالی که در دامانم نعمت‌هایی دارم که به مانند امواج دریا بر کفران و ناسپاسی می‌افزایند.

هوش مصنوعی: اگر من بمیرم، ای تماشای تو، از باغ زندگی دور نشو. می‌ترسم ناگهان چشمان پرکار تو با دلبستگی، در آغوش بگشاید.

هوش مصنوعی: از جلوی زلفی به سوی عشق می‌آیم، دل‌باخته و پریشان‌حال. در آستینم نمادی از عشق و در آغوشم یک مکان عبادت، در حالی که در دلم ایمان و اعتقاد دارم.

هوش مصنوعی: اگر دل را می‌پرستیدم، تنها زیبایی تو را می‌پرستم، چراکه مانند غنچه‌ای است که از شاخه وفا روییده و در بغل تیر عشق قرار دارد.

هوش مصنوعی: من ناراحتم، اما از آغوش دلی که به وصالم نرسید، غمگین نیستم. شاید روزی بیاید که تابوت خندان مرا در آغوش بگیرد.

هوش مصنوعی: عاطفه و درد عمیق من از غمی که دارم، زاییده شده و مشابه جان و شخصیت من است. این احساسات، مانند زخمی ناشی از فراق شهیدان، در دل من جا دارد و در آغوش زمین، آرامش و سکوت شهیدان را حس می‌کنم.