فصیحی هروی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ  ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پامال ترکتاز خزان شد بهار ما</p></div>
<div class="m2"><p>ای تیره روز ما و سیه روزگار ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از تیره‌روزگاری ما ره نمی‌برد</p></div>
<div class="m2"><p>دست سحر به دامن شبهای تار ما</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>بر خلق عید خویش مبارک که دهر خواند</p></div>
<div class="m2"><p>تاریخ فوت غصه ز لوح مزار ما</p></div></div>

دیوان فصیحی هروی به کوشش ابراهیم قیصری - فصیحی هروی - تصویر ۲۷۹

شمارهٔ  ۱۵

پامال ترکتاز خزان شد بهار ما
ای تیره روز ما و سیه روزگار ما
از تیره روزگاری ما ره نمی برد
دست سحر به دامن شبهای تار ما
بر خلق عید خویش مبارک که دهر خواند
تاریخ فوت غصه ز لوح مزار ما

هوش مصنوعی: این شعر به حالتی از اندوه و ناامیدی اشاره دارد که بهار و شادابی زندگی به مرگ و زوال تبدیل شده است. شاعر از زمانه‌ای تیره و روزگار سخت سخن می‌گوید که نه تنها از آن رهایی ندارد، بلکه دست سحر هم نمی‌تواند او را از شب‌های تار و غم‌انگیز نجات دهد. در این حال، او به عید و جشن‌هایی اشاره می‌کند که به نظر نمی‌رسند برای او شادی و خوشبختی به ارمغان بیاورند، بلکه یادآور غم‌هایش هستند.

شمارهٔ  ۱۳

شمارهٔ  ۱۴

هوش مصنوعی: بهار زندگی ما در زیر پای خزان پایمال شد، ای روزهای تیره و سیاه ما.

پامال ترکتاز خزان شد بهار ما

ای تیره روز ما و سیه روزگار ما

هوش مصنوعی: در روزهای سخت و دشوار ما، جادو و سحری نمی‌تواند از شب‌های تاریک و غم‌انگیز ما بکاود و ما را نجات دهد.

از تیره‌روزگاری ما ره نمی‌برد

دست سحر به دامن شبهای تار ما

هوش مصنوعی: برای انسان‌ها عید خویش را گرامی بدارند، زیرا زمان، تاریخ مرگ اندوه را از لوح گور ما پاک کرده است.

بر خلق عید خویش مبارک که دهر خواند

تاریخ فوت غصه ز لوح مزار ما

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده