هوش مصنوعی: عشق به ما آموزش داد و وارد دل ما شد، در نتیجه، غم‌ها مانند قافله‌ای از دل ما بیرون ریختند و بر جگر ما نشسته است.

هوش مصنوعی: نظری به کاهل و بی‌اهتمام بینداز که هرگز به مرتبه‌ای از ظهور و شکوه نخواهد رسید که بتواند حتی به نوک مژگان نگاه ما نزدیک شود.

هوش مصنوعی: ما به مانند ناله‌های جرس، از درد و رنج خود می‌گوییم و جز ما کسی نیست که در این سفر همدل و هم‌راهی باشد.

هوش مصنوعی: ما مانند پرنده‌هایی از بهشت هستیم که از پرواز کردن باز نایستاده‌ایم. اگر کسی بخواهد از ما غم و اندوه بگوید، باید درباره بال و پر ما صحبت کند.

هوش مصنوعی: هر کجا که او باشد، دلی پر از غم به دوش می‌کشد، ای کاش عشق بر او واجب کند که دور جگر ما بچرخد.

هوش مصنوعی: ما مانند شعله‌های شمع هستیم، اما افسوس که فردا تنها نشانه‌مان بر بال پروانه خواهد بود و هیچ کس دیگر اثری از ما نخواهد دید.

هوش مصنوعی: از ما تنها صدای ناله‌ای خونین باقی مانده است. اگر می‌خواهی از حال ما باخبر شوی، از ناله‌مان سؤال کن که سخن می‌گوید.