هوش مصنوعی: برای درک بهتر احساساتم و رهایی از غم و اندوهم، تمام وجودم را فدای این کار می‌کنم و از دل خود به شدت به جوش می‌آیم.

هوش مصنوعی: من پر از عشق هستم و از دردهایی که دارم، مانند پنبه‌ای داغ استفاده می‌کنم تا زخم‌های عمیق و سخت خود را تسکین دهم و درون خود را با زیبایی و ارزشمند بسازم.

هوش مصنوعی: دل عاشق که از آتش درون سیراب نمی‌شود، تا کی باید بر آوار و خاکستر گذشته‌اش فریاد کند؟

هوش مصنوعی: بعضی از مردم که شبیه به آیینه هستند، فکر می‌کنند که اگر چهره‌ات را نشان دهی، ممکن است که آتش خشم خود را بر تو فرو بریزند.

هوش مصنوعی: برای دیدن حقیقت و زیبایی‌های درون، باید از دنیای مادی و ظاهری فاصله بگیری و به عمق وجود خود نفوذ کنی. وقتی به این عمق رسیدی، می‌توانی اتصال و اتحاد تمامی جنبه‌های روحانی و مادی را مشاهده کنی، چه آن کعبه باشد و چه بتکده.

هوش مصنوعی: شمع در حال درخشیدن است و من در حالی که تحت تأثیر آن قرار گرفته‌ام، همچنان در حال تحمل حسرتی عمیق هستم که به خاطر غیرت و خصیصه‌های خودم از دیگران می‌خورم.

هوش مصنوعی: وقتی شعله‌ای در محشر از چشمه‌ی داغ من جوش می‌زند، بهشت در عرق خنک خود غوطه‌ور می‌شود.

هوش مصنوعی: هرگز این زمین خوشحال و سرسبز نشد، هرچند که مثل ابرها از چشم‌های خود اشک ریختیم و با گریه به آنجا رسیدیم.

هوش مصنوعی: روزی خواهد آمد که در آن روز تماشایی، حسرت و اندوه به دل می‌افتد وقتی که انسان به دنبال نجات و آرامش خود از سرنوشتی که برایش رقم خورده، خواهد رفت.