هوش مصنوعی: تا زمانی که من در خانه آتش برافروخته بودم، خاکستر بر روی رسم‌ها نبود و شعله با بدنامی دود مقابله نمی‌کرد. دل من هم مانند سنگ داغی بود که از آن آتش برخاست.

هوش مصنوعی: دل همیشه صدای مرغ آشنایی را می‌شنید، اما وقتی قفس شکسته شد، تنها یک مشت پر و بال باقی ماند.

هوش مصنوعی: تشنگی و درد در دل آن بیچاره چنان او را آزار می‌دهد که پیش از آنکه جرعه‌ای شراب در جامش باشد، غم و اندوهش را چون دانه‌های اشک بر لبانش می‌چکاند.

هوش مصنوعی: غم و اندوهی که در دل ما است، رنگ و بوی خود را به عالم پخش کرده است. این طلا که به نظر می‌رسد ناقص و نامطبوع است، در حقیقت از نظر ارزش و کیفیت از کیمیا کمتر نیست.

هوش مصنوعی: من خود را بر نیش مژگان افرادی که ستمگر هستند، زدم، زیرا آن زخمی که دل می‌خواست در دلخنجر نبود.

هوش مصنوعی: اگر قدرت بال پرواز ما نبود، هرگز نمی‌توانستیم به این باغ زیبا برسیم. در غیر این صورت، پرواز در چنین شرایطی بدون بال ممکن نمی‌بود.

هوش مصنوعی: دست ناامیدی به من سخنرانی می‌کند و در آتش می‌سوزد، در باغی که درخت خرما بدون بار و ثمر است.