هوش مصنوعی: در صبح زود، وقتی که صبر و شکیبایی از دستم رفت، به کنارم آمد و با چهره‌ای ملایم دل مرا به صحبت کشاند و ناله‌ای از دل بیرون آوردم.

هوش مصنوعی: در شب ولادت، شادی دنیا و مردم زیاد است، اما روزی که از دنیا می‌رود، احساس درد و غم من از فراغت و جدایی بسیار شدید است.

هوش مصنوعی: همه رقبای من با هم، با اندیشه‌های کوچک و بزرگ، به‌طور هماهنگ آهنگی شاد و خوشایند ساخته‌اند، مانند یک نوازنده.

هوش مصنوعی: من و صدای دردناک دلم در گوشه‌ای از غاری، مانند چشمان افرادی که در سوگ نشسته‌اند، به خاطر جدایی و غم عمیق، غمین و افسرده‌ایم.

هوش مصنوعی: گاهی از روی بی‌خبری به خودم می‌گفتم که ای کاش به سادگی‌ دلی‌هایم در این آزارها توجه می‌کردم.

هوش مصنوعی: از جدایی که دوست خاصی در کنارت نیست و از شوقی که هیچ یاری برایت وجود ندارد، چه حالت غم‌انگیزی داری!

هوش مصنوعی: دنیا همچون کودکی وفادار نشده، هنوز به وجود نیامده و از زندگی بهره‌مند نیست.

هوش مصنوعی: اولین کار خداوند که جهان را آفرید، این بود که بین ما و شادی‌ها دیواری آهنین قرار داد.

هوش مصنوعی: من به افکار و خاطرات خود مشغول بودم که ناگهان آن معشوق زیبا و خوش‌اندام چون لاله به درون زندگی‌ام وارد شد.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و جذابیت چهره‌ای اشاره می‌کند که اگر حیا و پوشش او رعایت نشود، می‌تواند هزاران حالت و جذابیت متفاوت را به نمایش بگذارد و در یک نگاه همه را مجذوب خود کند.

هوش مصنوعی: چهره‌ات زیبا و دلرباست، قامتت نرم و لطیف است، لب‌هایت زندگی‌بخش و خط لبت چون بهار شاداب و پرطراوت است.

هوش مصنوعی: لبی که با هر خنده‌اش توانایی پرورش هزاران کودک شگفت‌انگیز و با استعداد را دارد، مانند مهدی است که زندگی را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: او با لحنی سرزنش‌آمیز لب به سخن گشود تا به سوال من پاسخ دهد، اما با این حال به خاطر طعنه‌هایش، همچنان باده‌گسار را به کنایه‌ای نوشید.

هوش مصنوعی: او با خنده به کوه گفت: ای کوه درد، تا چه زمانی و به چه اندازه می‌خواهی غم و اندوه زمانه را به سینه‌ات حمل کنی؟

هوش مصنوعی: عمر کوتاه و گذراست، پس از آن به خوبی استفاده کن، چرا که این نوشنده، ساغر زندگی را دوباره به کسی نخواهد داد.

هوش مصنوعی: بیا باده بیاور که در روزهای دوری‌ات، دل تو آنچه را من از اثر بی‌نهایت عشق و خمار تجربه می‌کنم، تاب نیاورد.

هوش مصنوعی: از جای برخاستم و سپس لیوانی به رنگ عقیق و با بوی خوش مشک در مجلس آوردم.

هوش مصنوعی: می‌گوید که شراب به زیبایی و درخشش چهره‌اش مانند نوری است که بر کوه طور می‌تابد و این حالت به اوج عطش و شوق می‌انجامد. در واقع، شرابِ مورد نظر آنقدر پرجاذبه است که باعث می‌شود خانه‌ی خماری و مستی شکل بگیرد.

هوش مصنوعی: با تلاش و دقت، می‌توان از فرصت‌ها بهره‌برداری کرد و درک عمیق‌تری از آنها پیدا کرد، حتی اگر برخی فقط به ظواهر می‌پردازند.

هوش مصنوعی: مِی به گونه‌ای است که همچون نوشته‌ای، نام مرگ تلخ را بر روی برگه‌ای برای آسایش رنجور و تندرستی بیمار می‌گذارد.

هوش مصنوعی: صدای بالش به ما نوید می‌دهد که زندگی جاودان است، اگر مرگ از منقار خود ترس داشته باشد.

هوش مصنوعی: به طعم جان انسان را می‌نوشاند و به او حالت خوشی می‌دهد، گویی که این حس و تجربه را از وصل و جدایی معشوق به او داده‌اند.

هوش مصنوعی: مستی که وقتی پنبه‌ای را از دهانه شیشه‌اش برداری، مانند فواره از درونش نورها و روشنی‌ها به بیرون جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که تصویر جام او بر زمین افتد، گویی زمین در مقابل خورشید به آینه‌ای تبدیل شده که نور را بازتاب می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی نسیمی وزید و گل درون پیاله شکوفا شد، باغ به باغی از زیبایی گل‌های آن جوانه زد و بر چهره‌اش درخشید.

هوش مصنوعی: زیرا به خاطر زیبایی و صفا، عقل و خرد نمی‌دانست که آیا اینجا باغی از نعمت‌های دولت است یا زیبایی بهار.

هوش مصنوعی: آسمان مردم و حکومت در جهان، پر از بزرگی و عظمت است. این فضا به خاطر عزت و شرافتش، همچون دریای عطا و بخشش با وقار و سنگینی جلوه می‌کند.

هوش مصنوعی: حسین‌خان، که سلطنت و قدرت او به مانند خدایان بزرگ است، مورد احترام و پناه‌گاه سران و فرمانروایان ملک قرار دارد و همگان به او در مشکلات و سختی‌ها استناد می‌کنند.

هوش مصنوعی: به تمامی وجود عالم برکت و رونق تو ای پروردگار، چنان که قلب‌ها از محبت و محبت امیرالمؤمنین علی (علیه‌السلام) لبریز است.

هوش مصنوعی: به خاطر مقام و جاه تو، مانند چرخ، بلند شدن خود را نشان می‌دهد. اما سرانجام، به خاطر قدرت خود، به حالت عدم بازمی‌گردد و دوباره در چرخه‌ای قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: بله، کسی که به حقیقت وجود پی ببرد و خود را در این مسیر بشناسد، مسلماً با چالش‌ها و موانع زیادی روبرو خواهد شد و ممکن است حتی به خاطر اعتقاداتش تحت فشار قرار گیرد یا تنبیه شود.

هوش مصنوعی: وقتی که عظمت و شکوه تو، عدالت را برقرار کرد، برای بازسازی این سرزمین اقدام شد.

هوش مصنوعی: به شوخی و مهربانی گفتی که ای معمار، تو که به حق خودت می‌توانی کاخ‌های محکم بسازی، به خاطر خراب کردن‌های زمانه چه می‌کنی؟

هوش مصنوعی: برای جغدی که جایی برای زندگی ندارد، دل افرادی که حسد و کینه دارند، باید به حال خودش رها شود.

هوش مصنوعی: خورشید و ماه به خاطر سرنوشت تو به وجود آمده‌اند و غروب و طلوع می‌کنند. اگر سرنوشت تو به خوبی رقم خورده باشد، آسمان هم به نفع تو می‌چرخد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم زیبایی‌های آفرینش را توصیف کنم، شعرم چنان تاریک و گنگ خواهد شد که مانند زلف خوشبو و عطرآگین محبوب می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر از خشم تو دور شوم، کلامم به قدری می‌لرزد که گنجینه معانی از اشعارم بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: ای آسمان، ای دریا! خداوندا، تو که به عدالت خود بناهای هشت و چهار را برقرار کردی، چه زیبا و شگفت‌انگیز هستی!

هوش مصنوعی: هرات به قدری ویران شده بود که دیگر هیچ چیزی جز خرابی در آن دیده نمی‌شد.

هوش مصنوعی: پلنگ فتنه و غول فساد و دزد اجل به قدری در سرزمین و دیار آنجا آشفتگی به وجود آورده‌اند که هیچ‌کس نمی‌تواند آرامش یابد.

هوش مصنوعی: از ترس جان، زره‌ای بر تن کردی و وقتی از آنجا عبور کردی، آسمان را همچون شیر شکار دیدی.

هوش مصنوعی: خوشحالم که امروز به قدری رونق و آبادانی به وجود آمده که کعبه به عنوان مرکز توجه و روی آوردن نگاه‌ها شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: در بهار، همه ویژگی‌های طبیعی به صورت متعادل و هماهنگ در کنار هم حضور دارند و این تعادل باعث زیبایی و شکوفایی فصل می‌شود.

هوش مصنوعی: بهشت برای همه موجودات است و تو از بندگان دربار خدای بزرگ هستی که به خاطر این بندگی، از نعمت‌های بهشت بهره‌مند شده‌ای.

هوش مصنوعی: اینجا گویا شوخی و نکته‌ای جالب مطرح شده است، که عاقلانی که در این موضوع دقت نکرده‌اند، از آن بهره‌برداری نکرده‌اند. به طوری که چیزی از آن حقیقتی بزرگ و روحانی به شمار می‌آید که بر سر آن نثار می‌شود.

هوش مصنوعی: هرکس که در کنار پادشاهی که پناه‌دهنده‌ای دین‌دار است، خدمت کند، نصیبش باغ‌هایی می‌شود که زیر درختان آن نهرها جاری است.

هوش مصنوعی: اگر ارواح پاک و روشن در جهان به ستایش من بپردازند، این نشان دهنده‌ی مقام والای من است.

هوش مصنوعی: من به داشتن افتخار در خدمت به درگاه تو، احساس خوشحالی می‌کنم و نمی‌خواهم بگویم که مثل دیگران برایت احترام قائل هستم.

هوش مصنوعی: فصیحی در ورودی نشسته و منتظر است که چه زمانی اجازه ورود به محضر تو را به او می‌دهند.

هوش مصنوعی: وقتی که او وارد می‌شود و بوسه‌ای بر زمین می‌زند که نشان از عظمت و احترام دارد، به آسمان بگو که حرکت کند و جایش را به او بدهد.

هوش مصنوعی: دانش و آگاهی من شبیه به دیگر شاعران کهنه و قدیمی نیست که به فروش آثار مرده و بی‌کیفیت خود در بازار بپردازند.

هوش مصنوعی: سخنان او همگی از الهام الهی ناشی می‌شوند، اما بی‌خردان آنها را به عنوان شعر و ادبیات می‌شناسند.

هوش مصنوعی: در این زمانه چندان به علم و دانش نمی‌توان اعتماد کرد، چرا که می‌دانم در حال حاضر علم به نوعی نقص و دانش به نوعی زحمت و بار اضافی محسوب می‌شود.

هوش مصنوعی: در هر لحظه از زندگی، زمان به مانند یک بافنده در کارگاه خود، روز و شب را به‌هم می‌تند و لباس عمر ما را می‌بافد.

هوش مصنوعی: لباس مقام و رتبه تو، نشان جاودانگی و ماندگاری است. امید است که این پیراهن از الیاف ابدیت و ثبات دوخته شده باشد.