هوش مصنوعی: ای دل، از این دنیای مادّی و ظاهری به دنبال سیرابی روح خود نباش. چرا که در این دنیاست که مشکلات و دشواری‌ها همچون طوفان در حال آماده‌سازی هستند و به دنبال آسایش و رفاه نرو.

هوش مصنوعی: اگر کسی در خانه بزرگ شده باشد و دلش از درد پر باشد، باید از دارو و درمان فرار کند. همچنین اگر کسی در زندگی‌اش با گرگ‌ها سر و کار دارد، نباید از شبان و مراقبت‌های او انتظار داشته باشد.

هوش مصنوعی: به خودت اجازه نده که به لذت‌های زودگذر دل ببندی و خودت را در آن‌ها غرق کنی، زیرا این نوع لذت‌ها می‌تواند خطرناک باشد و تو را به زخم و درد مبتلا کند. به جای آن، از چیزهای پایداری که به تو نیازی ندارند، دوری کن و هرگز گول جذابیت‌های ظاهر را نخور.

هوش مصنوعی: اگر آسمان به تو گنج‌های غم بخشد، کیسه‌ی جدیدی بگیر. اگر دو جهان را به تو رایگان هم بدهند، نیازی به آن‌ها نیست.

هوش مصنوعی: اگر با عشق خود بجنگی، به پیروزی امید نداشته باش. و اگر ناله‌ای شنیدی، بدان که آن شخص در عشقش به شهادت رسیده و خونش را نخواسته است.

هوش مصنوعی: در آرزوی شنیدن صدای تشنگی بمیری و از هر سراب تشنگی ابدی ناامید مباش.

هوش مصنوعی: اگرچه ممکن است که بتوانی با از بین بردن جگر، الماس سیاه را به دست آوری، اما هرگز نمی‌توانی عطر و آرامش این گلستان را به دست بیاوری.

هوش مصنوعی: مثل دریا گریه و ناله کن و اجازه نده که صدای تو به آرامش تبدیل شود. اگر می‌توانی، از سکوت بپرهیز و حرف بزن.

هوش مصنوعی: از غم و ناله چیزی خواسته نمی‌شود، بلکه بهتر است که زخم‌ها را پر کنی و به دنبال درمان نباشی.

هوش مصنوعی: هرگز در برابر مشکلات بزرگ خود را ناتوان و ضعیف نپندار؛ چون مانند خسی که در دامان امواج دریا قرار می‌گیرد، نباید تسلیم قوی‌ترین حوادث و چالش‌ها شوی. بلکه باید به قدرت و توانایی خود ایمان داشته باشی و درخواستی برای گرفتاری‌های زندگی نداشته باشی.

هوش مصنوعی: از چشم‌های مجروح به خاطر جدایی، مثل تیغی که خشم را به جان می‌آورد، خون می‌ریزد و مانند سیلی جاری می‌شود. از قاتل هیچ رحمی نخواه.

هوش مصنوعی: اگر به مانند جواهری در جایی از تیزاب قهر و مصیبت قرار گرفتی، از نشان‌های گوارایی و خوشبختی در آنجا ناامید مشو.

هوش مصنوعی: اگر به مانند آبگینه هدفی والا برگزینی، هرگز نشکسته خواهی ماند و به دنبال سنگ‌های ستم از آسمان نباش.

هوش مصنوعی: آبی که از گل‌های تو بیرون می‌آید، رنگ و بویی جز از باران‌های مهرماه ندارد. پس از آن، توقع نداشته باش.

هوش مصنوعی: اگر سر تو را مشاطه‌ها بخنداند، فقط در سفیدی پیشانی‌ات زعفران بخواه.

هوش مصنوعی: رازهایی که از ریشه اکسیریا (کیفیتی نادر و خاص) سرچشمه می‌گیرد، تنها در لایه‌های ناپیدای نسیم پاییزی پیدا می‌شود. نباید انتظار داشته باشی که این رازها به راحتی قابل دستیابی باشند.

هوش مصنوعی: بر تیغ، نه گلو و از احساس ناامیدی، چون این خاک که در دست داری در آینده به چیزی باارزش تبدیل نخواهد شد. پس دیگر برایش آرزو نکن.

هوش مصنوعی: اگر در روز قیامت خبر شهادت بدهند، برای اینکه به شایستگی از این خبر استقبال کنی، جان خود را نخواه.

هوش مصنوعی: اگر از زخم‌های زندگی مانند گلی پر از آب بشوی، از مرهمی که بر زخم‌هایت می‌گذاری، انتظار نداشته باش که زخم‌ها با خنجر یا نیزه درمان شوند.

هوش مصنوعی: وقتی دل از نگرانی و ترس دچار داغی است، نمی‌توان به خوشی و آرامش در خانه و در زندگی امید داشت، چون غم مانند آتش همیشه در کمین است و از آن نمی‌توان پاسداری کرد.

هوش مصنوعی: اگر در فصل بهار برگی از تو بیفتد، در خنده و شادی‌ات غم و اندوه نخواهی یافت.

هوش مصنوعی: اگر بخت تو در ناامیدی و تنگنا باشد و آرزوهایت به مشکل بر بخورد، دیگر از آسمان چیزی نخواهی داشت.

هوش مصنوعی: سحرگاهی با اندوه خود مانند شعله‌ای که بر روی بام می‌رقصد، خودت را به دوش بکش. از این نردبان چیزی بیشتر طلب نکن.

هوش مصنوعی: اگر اراده و تلاش انسان به خواسته‌های جسمی و مادی معطوف نشود، در این صورت می‌توانستم بگویم که از تمام هستی، تنها چیزی که باید خواست، ترک همان خواسته‌هاست.

هوش مصنوعی: اگر ممکن است و نیازی نیست، جز نعمت ثروت و بی‌نیازی از دنیا چیز دیگری نخواه.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که علی موسی جعفر، که به عنوان یک شخصیت برجسته و با عقل شناخته می‌شود، به ما می‌گوید که از اوج و مقام او باید فراتر نرویم و در طلب حقیقت و شناخت، جز در آستان او نباید جستجو کنیم. به عبارت دیگر، او محلی است که باید به آن پناه برد و از آنجا به درک بالاتر رسید.

هوش مصنوعی: ای روح مقدس، بر دل و جانم سایه افکن، و از من توقع نداشته باش که به جز این قرب و نزدیکی زنده‌ام.

هوش مصنوعی: اگر به دنبال گوهری ارزشمند باشی که برای به دست آوردنش به سختی دچار زحمت و رنج می‌شوی، تنها در محدوده این صدف می‌توانی نشانه‌ای از آن پیدا کنی.

هوش مصنوعی: او می‌گفت که دیروز، اصل و ذات واقعی انسان به اندازه‌ی خود او، بهتر از اینکه بخواهد در دنیا جایی را در کنار کوی محبوبش پیدا کند، ارزش دارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به ناگهان به ما یادآوری می‌کند که نباید در دام خنده و شادی غیرواقعی گرفتار شویم. او می‌گوید که از محیط پیرامون خود باید آگاه باشیم و نباید به راحتی در منجلاب جهل و نادانی سرازیر شویم. پس باید با دقت و توجه در زندگی قدم برداریم و آشیانه‌ی نادانی را ترک کنیم.

هوش مصنوعی: در آتش آداب و ادب، اشتیاق و تلاش خود را بسوزان، زیرا این عظمتی که در آن هستی، متعلق به ماست و از تو می‌خواهیم که آن را هدایت کنی و از دست ندهی.

هوش مصنوعی: اگر خشم او به اندازه‌ای باشد که باعث شعله‌ور شدن خشمش شود، دیگر امیدی به رحمت از سوی خدا و یاری از فرشتگان نداشته باش.

هوش مصنوعی: اگر محبت او دو جهان را بر دل تو به نمایش بگذارد، جز رنج‌های سینه و نفس‌های خونین هیچ چیز دیگری طلب نکن.

هوش مصنوعی: ای دل بی‌تقوای من، عقل و ادبی که داری را به کار بگیر و با کلمات زیبا و دلنشین، حقیقت و زیبایی‌های خاصی را بیان کن. از داستان‌های خیالی و تصوراتی که از زندگی دیگران می‌شنوی، فاصله بگیر و به سفر درونی خود بپرداز.

هوش مصنوعی: تمام زیبایی‌ها و آرزوهای من از شکل ظاهری این موضوع تضعیف شده است. برای او ویژگی‌هایی نیکو وجود دارد که نباید درباره‌اش به این شکل سخن گفت.

هوش مصنوعی: به خاطر توصیف او، لب جبریل را بیهوده مشغول نکن. این جوهر کمال را از تیغ زبان نخواه.

هوش مصنوعی: زمانی که هیچ‌گاه پایان و نتیجه‌ای برای خواسته‌ها و آرزوهای آدمی وجود ندارد، چگونه می‌توانم جزئیات و توضیحاتی درباره آنها بدهم؟ در واقع، نباید به دنبال نام‌ها و خواسته‌های ویژه‌ای باشی.

هوش مصنوعی: خداوند، ارزش و حقیقت دنیا را برای تو آزمایش کرده است. از این درگاه خواسته‌ها و آرزوهایت را بجوی و جز از اینجا چیزی نخواه.

هوش مصنوعی: ما در این مکان و در این فضایی که داریم، دلیلی برای محدودیت وجود ندارد. پس از این خاندان معجزه‌های بیشتری نخواهید دید.