هوش مصنوعی: در صبح هنگام، هنگامی که شور و هیجان در قلبم به اوج رسید، رنگ شیدایی من همچون خون، سراسر چشمان شب‌زنده‌دارم را پوشاند.

هوش مصنوعی: من مرده بودم، اما دوباره زنده شدم، زیرا روز رستاخیز فرا رسیده است و این شب یلدا برای من مانند شب طولانی و تاریکی است که اکنون به پایان می‌رسد.

هوش مصنوعی: تار آن چنگ من که با ضربه‌های غم به صدا درمی‌آید، صدای آن به‌جای ناله و گریه، باعث شادی و شکرگزاری من می‌شود. این صدا از سر تا پای وجودم را در بر می‌گیرد.

هوش مصنوعی: اگر من فریاد نزنم، باید به چه کسی بگویم که اثر چرخ زمان باعث شده است که صدای ناله‌ام به گوش جهانیان برسد و همه از آن آگاه شوند؟

هوش مصنوعی: دریا را دیده‌ام و می‌ترسم که روح نوح دوباره در کشتی‌اش در میان امواج دریای من قرار گیرد.

هوش مصنوعی: وقتی معشوق حقیقی در برابر چشم بیاید، دیگر فرقی نمی‌کند که من چه چیزی هستم؛ همه وجودم به او گره می‌خورد و دقیقا او را در خودم می‌بینم.

هوش مصنوعی: زمانی که اشک به چشمانم حمله می‌کند، از سر تا پایم را با دقت نگاه می‌کنم و می‌بینم که هر تار موی من به خون مژگانم آغشته است.

هوش مصنوعی: آفرینش من از چهار عنصر زمین است و زمانی که خداوند خواست، به من ماده‌ای برای ساختن چشم‌هایی با قدرت دیدن طوفان‌ها بخشید.

هوش مصنوعی: اگر قرار باشد وجود من در مقیاس هستی و ترازوی وجود اندازه‌گیری شود، چیزی به حساب نمی‌آید و باید تمام اجزای وجود من برابر با هیچ باشند.

هوش مصنوعی: به خاطر این‌که بارها مرا به دلیل بی‌ارزشی‌ام سرزنش کرده‌اند، یاد من برای دشمنانم به اندازه بهشت شده است.

هوش مصنوعی: هر آنچه که از دل و جان برمی‌خیزد، درد و رنجی عمیق را به وجود می‌آورد. این درد برای من به اندازه‌ای فراگیر است که انگار تمام دنیا را تحت تأثیر قرار می‌دهد و در دل من، همانند یک بیابان وسیع، احساس تنهایی و غم می‌کند.

هوش مصنوعی: در دنیا به خوش‌بختی نرسیدم، زیرا همیشه در حسرت دیروز خودم هستم و به فردا فکر می‌کنم.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، هیچ کس در بیابان تنهایی نمی‌تواند راهش را پیدا کند، حتی اگر مرا در آن روز زنده کنند، نمی‌توانم از غم‌هایم رهایی یابم.

هوش مصنوعی: به دلیل ناتوانی‌ام، از جا بلند شدم و از شدت اندوه، هر لحظه باری سنگین‌تر بر دوش من گذاشته می‌شود.

هوش مصنوعی: بس که در تلاش و کوشش بوده‌ام، اگر به حیات جاودانی دست یابم، برای من هیچ سنگینی از سوی دشمنانم احساس نخواهد شد.

هوش مصنوعی: این عشق است که اگر آینه‌ام غبار بگیرد، باز هم تصویر معشوقم، لیلا، به همان صورت باقی خواهد ماند.

هوش مصنوعی: من برای حفظ جان و دلم، همه چیزم را رها کردم، زیرا در تنهایی‌ام بی‌اجازه و نامحرم، وجودم را حس می‌کنم.

هوش مصنوعی: شمع و پروانه در شب گفت‌وگویی داشتند، پروانه از وفاداری خود به شمع صحبت می‌کرد و به او می‌گفت: «چقدر باید بسوزم و رنج بکشم تا عشق تو را به‌دست آورم؟»

هوش مصنوعی: پروانه به شدت به حرکت درآمده و می‌گوید: ای جان آرام من، زیبایی تو همواره روشن کننده است و آتشین است، از سر تا پای وجودم.

هوش مصنوعی: من مانند یک آیینه هستم که زندگی‌ام مانند زنگی بر روی آن نشسته است و وجودم پر از غم و دردهای جسمی‌ام است.

هوش مصنوعی: گوش خرد را به زیبایی و خلوص فکر می‌شکفد، هدیه‌ای را که از ذهن فرزانه‌ام به ارمغان آورده‌ام، به آدمی می‌رساند.

هوش مصنوعی: من کی هستم که روح‌الله نامیده می‌شوم و در این دنیای تجرد، چه کسانی هستند که بتوانند به من افتخار کنند و نسب خانوادگی من را تشکیل دهند؟

هوش مصنوعی: من اشتباه گفتم که نمی‌دانستم روح‌اللهی در وجود من به‌گونه‌ای بارور است که بی‌وجود روح‌القدس، هر یک از اعضای بدنم دارای روح و زندگی خاصی هستند.

هوش مصنوعی: هرگز به کام دل نمی‌رسم اگر هزار بار آسمان هم بر من بایستد و از خودم بلند شود.

هوش مصنوعی: اگر به سمت خودم او را نسبت دهم، عقل با خنده به من نگاه می‌کند، چون بی‌نیازی من آن‌چنان است که دامنش را بر دو جهان افکنده است.

هوش مصنوعی: من غرق مستی‌ام و این گنبد آبی رنگ مانند میخانه‌ام است و این حالت‌های مختلفی که دارم، چون سنگی بر رویم نقش بسته است.

هوش مصنوعی: من اشتباه کردم که خودم هم مانند این شراب خمره‌ام. اکنون از درونم، شوری و شوریدگی به بیرون می‌ریزد و لب‌هایم را پر می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی این شراب را تجربه کنی، به دانش و خرد خود رجوع کن تا بتوانی با حس خوب و عمیق خود، نشئه‌ی خوش شراب مرا حس کنی.

هوش مصنوعی: اگر از نشئه‌ی این شراب بهره‌ای نگیری، چه فایده‌ای دارد؟ چون من پر از این باده هستم و به حالت شادابی و سرخوشی دست یافته‌ام.

هوش مصنوعی: من همان باغ سرسبز و زیبا هستم که رضوان، فرشته نگهبان بهشت، بر در ورودی‌ام حلقه زده است و به زیبایی‌های بوستانم احترام می‌گذارد.

هوش مصنوعی: دل من مانند دریای پر نعمتی است که در آن صبح‌های روشن و راستین وجود دارند، اما مانند سراب برای من تشنه‌لب، فقط نشانه‌هایی از آن در کنار ساحل دیده می‌شود.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که شانس من بر این است که در هر دو جهان، فقط به فکر اوضاع و احوال خودم باشم. مانند یک آشپز که در مطبخ مشغول تهیه غذاست و تمام توجهش به کار خود جلب شده است.

هوش مصنوعی: من در دوران کودکی و ناتوانی بودم و در آن زمان عقل و هوش به من آموزش می‌داد که چگونه در دل و دانش خود آگاه شوم.

هوش مصنوعی: من در دل طبیعت، سختی‌ها و رنج‌ها را تجربه می‌کردم، که این سرنوشت را چطور آورده بود. حالا که به زبان شیرینِ خودم می‌نویسم، این دشواری‌ها به شکلی زیبا و شیرین تبدیل شده است.

هوش مصنوعی: منِ ناب و باارزش، مرکز و محور روحانیان هستم و ریشه‌ام به خاک هری مشهد بازمی‌گردد. این خاک منبع وجود من و به نوعی آغازگر هستی‌ام است.

هوش مصنوعی: من به اصل و نسب خود هرگز نازیدن نمی‌کنم، اما به خاطر ناز و کرامت خودم شایسته است که ببالم، زیرا نیاکان من مورد ستایش فرشتگان بوده‌اند.

هوش مصنوعی: از یک طرف ستارهٔ برج ولایت دوست ما، و از طرف دیگر، خاری که بر جان من نشسته، گواهی است بر راستینی این ادعای من.

هوش مصنوعی: من از سوی دیگر، نوگل بستان انصار هستم، که جد من پیر هرات است و آنجا مقصد و پناهگاه من است.

هوش مصنوعی: در پی دریافت معانی وحی، مانند روح‌القدس با بال‌هایی گشوده وارد منزل من شد.

هوش مصنوعی: وقتی که مقدس و ارزشمند مرا دید، حیرت زده شد و پرسید: خدایا، دانای بزرگ، تو مرا از چه ماده‌ای آفریده‌ای؟

هوش مصنوعی: به او گفتم که من نمی‌دانم، اما آنچه که می‌دانم این است که وجود من از حسد، کینه، و ناراحتی‌های درونی پر شده است.

هوش مصنوعی: من از تفاوت ظاهری و باطنی خود رهایی یافته‌ام، اگر در این مورد تو هنوز شک داری، شاهدی دارم که تو را به حقیقت این موضوع راهنمایی کند، ای مولای من.

هوش مصنوعی: علی موسی رضا، پادشاه انسان‌ها و جن‌ها، محور زندگی و مرام من است. او دلیل جانم و اساس دین و دنیای من به شمار می‌آید.

هوش مصنوعی: کسی که خود را به عنوان خدمتگزار درگاه محبوب می‌شمارد، نامش در همه جا پیچید و صدایش در سراسر عالم بلند شد.

هوش مصنوعی: در دلم عشق عمیقی نهفته بود که در جهان پنهان مانده بود؛ سرانجام صدای من به گوش همه رسید و حقیقت خود را آشکار کردم.

هوش مصنوعی: در وجود من، تا زمانی که عشق آن شخص بزرگ وجود دارد، از جانب محبت و منزلت او، جواهری باارزش در قدم‌های من قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: هرچند که من از نسل موجودات و ممکنات هستم، اما لباس وجود و امکان به‌درستی بر دوش من نیامده است.

هوش مصنوعی: اگر قدرت و شکوه مرتضی (علی) بر دوش دل دانای من قرار گیرد، آن وقت می‌تواند بر تمام بت‌های خیالی و غرور افسانه‌ای فائق آید.

هوش مصنوعی: اگر خداوند از گناه من بگذرد، شاید روزی بتوانم به جایگاه بلند و معصومانه‌ای چون تاج بزرگواران نائل شوم.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق تو در قلبم به جوش می‌آید، گویی موج‌های طوفانی دور من را احاطه می‌کنند و همه وجودم در دایره‌ای به دور تو می‌چرخد.

هوش مصنوعی: اگر من مانند خاک راه تو شوم، این به خاطر این است که تو مقصد منی و در دیدگان من به مانند تابی هر روز درخشان خواهی شد.

هوش مصنوعی: زمانی که دور کوی تو می‌چرخیدم، همچون آسمان که همیشه در حال گردش است، سر من هم در حال سجود به پای توست.

هوش مصنوعی: وقتی که عقل و اندیشه‌ام به کمک قلم بیاید، آن‌گاه می‌توانم ستایش تو را بر روی صفحه‌ای بنویسم.

هوش مصنوعی: از شادی و شوقی که به خاطر ستایش تو دارم، احساسی در دل من بوجود آمده که برای دریاگونه‌ی دل من بیش از حد است و ظرفیتش را تنگ کرده.

هوش مصنوعی: وقتی که عشق تو را در دل کاشتم، فصل بهار به معنای خوشی و شادابی طبع دل من تبدیل شد.

هوش مصنوعی: زندگی من به خاطر سرزمین و دیارم است، در غیر این صورت، در اصل وجودم، همانند بیابانی از فنا و نابودی به شمار می‌روم و روح من همچون پرنده‌ای افسانه‌ای است.

هوش مصنوعی: امید دارم که شاید تو را در مدح و ستایش خودم به بهانه‌ای معرفی کنم و از استعداد شعر و نثر خود بهره بگیرم.

هوش مصنوعی: تظاهر به پاکی و معصومیت تا جایی ادامه دارد که اگر در عقد و ازدواج نامی از من نباشد، واقعیت وجودی‌ام مشخص می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به مقام و عظمت خداوند اشاره می‌کند. او می‌گوید که درگاه خدا همانند کوه طور، جایی است که نور و تجلی الهی در آن می‌تابد. شاعر خود را با عنوان کلیم‌الله معرفی می‌کند، که به موسی اشاره دارد و نشان‌دهنده نزدیکیش به خداست. همچنین، او به قلم و نقش خود که نشانه‌ی قدرت و خلاقیت اوست، اشاره می‌کند و به این ترتیب وجود و خلوص الهی را در اثر خود نمایان می‌سازد.

هوش مصنوعی: با اینکه از پروردگار خواستم تا جمال تو را به من نشان دهد و دعای من را نادیده گرفتند، اما همچنان از نعمت خاک پای تو، چشم دل من بینا است.

هوش مصنوعی: گفت که به خاطر تواضع، به من بگو که خدمتگزارم مثل جبرئیل است، ای مقدس، زیبایی‌ات همتای خوبی‌های من است.

هوش مصنوعی: یار من با صدای بلند به جبرئیل می‌گوید: ای بی‌ادب، تو نمی‌دانی که من چه گوهر منحصر به فردی دارم.

هوش مصنوعی: من فقیر آن در هستم که هر جا که روم، آن مکان به خاطر قدم‌هایم به مقام و منزلت می‌رسد و به نوعی مقدس می‌شود.

هوش مصنوعی: من از ستایش خدمتگزاران تو پر هستم، همان‌طور که این صدف‌های معنایی در عمق دریای وجود من نهفته‌اند.

هوش مصنوعی: من از آسمان و ستاره‌ها شکایت دارم، زیرا هم‌نسلان من با ظلم و ستم خود باعث شده‌اند که صدای ناله‌های من به آسمان بلند شود.

هوش مصنوعی: من زندگی خود را می‌شناسم، اما آنها مانند مرگ در انتظارند تا ببینند که کی پایم بلغزد و دچار مشکل شوم.

هوش مصنوعی: این گروه بی‌رحم را که بارها در راه صداقت من، به خاک و زحمت افتادند، به عنوان یک منبع درد و رنج می‌بینم.

هوش مصنوعی: من به آن‌ها علاقه‌مندم، اما به نوعی مثل دشمنی برای جان من هستند. بی‌تجربگی و سادگی من باعث شده که بهای خون خودم را بپردازم.

هوش مصنوعی: اگرچه آنها مانند عقرب‌ها هستند و به خودی خود نمی‌توانند ببینند، اما من همیشه عیب‌ها و مشکلاتشان را می‌بینم.

هوش مصنوعی: دوست من، مانند روز قیامت از شرم گناه، صدای ندا و فریاد من در محشر بلند خواهد شد.

هوش مصنوعی: ای کاش من را بخوانی تا به خاطر شرافت و بزرگی‌ات در دور رحمت خداوند بگردم و با وجود گناهانم، نزد تو بیایم.

هوش مصنوعی: وظیفه‌شان آسان است اگر تو نگهدار من باشی، ای مکان مقدس که برایم همچون مسجد الاقصی است.