هوش مصنوعی: زمانی که عشق می‌خواند و جاذبه‌ی خود را می‌نمایاند، دل من همچون پرنده‌ای از آشیانه‌اش رها می‌شود و از زیر فشار و چرخش‌های زندگی، آزاد می‌گردد.

هوش مصنوعی: دل من مثل پرنده‌ای شکسته است که عافیت و خوشی در قفس دارد، در حالی که در باغ بیرون، ناامید و دلگیر است.

هوش مصنوعی: محبت مانند یک شکارگاه عجیب و غریب است که گاهی صید آن به خاطر شادی و هیجان در دام می‌افتد و به رقص در می‌آید.

هوش مصنوعی: به نام آب و گل، در لحظه‌ای که به سرنوشت عشق اشاره شد، غم و اندوه وداع به وجود آمد و همان روز ناله و واویلایی آغاز شد که اثرات عمیقی بر جای گذاشت.

هوش مصنوعی: محبت همچون باغی پر گل است که نسیم آن به لطافت زندگی می‌دمد، اما در عین حال، می‌تواند در برابر تهدید مرگ قرار گیرد و با جسارت، خون دل را از انسان‌ها بگیرد.

هوش مصنوعی: چه رازی در زیبایی معشوق نهفته است که هر دلی نمی‌تواند در دام عشق گرفتار نشود؟

هوش مصنوعی: کدام عاشق و معشوق وجود دارند؟ این خود عشق است که حالت خود را برای خود تعریف می‌کند.

هوش مصنوعی: ای نوری که زیبایی‌ات چون آفتاب است، شکوه و زیبایی‌ات مانند آفتابی است که همه جا را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: گاهی چشم‌های زیبای تو انسان را به حیرت و شگفتی می‌اندازد و او را از خود بی‌خود می‌کند، و گاهی جنبه‌های جذاب و فریبنده موهای تو عقل و فکر انسان را در بند می‌کشند.

هوش مصنوعی: اگر زیبایی و جذابیت معشوق همین‌قدر است، با یک اشاره می‌توان جهانی را تحت تأثیر قرار داد و تسخیر کرد.

هوش مصنوعی: زمانی که تو خود را نشان می‌دهی، شایسته است که زیبایی تو نخستین چیزی باشد که در چشم‌ها می‌افتد و دیگران در دام جذابیت تو گرفتار شوند.

هوش مصنوعی: من در حالتی هستم که مانند پرنده‌ای تازه‌جانی هستم که به دام افتاده، و سکوت او خود گویای حال اوست.

هوش مصنوعی: عشق من به یاد آور آن کودک معصوم که دل شکسته‌ای دارد و شیرینی زندگی‌اش را بدون چشیدن درد و رنج تجربه کرده است.

هوش مصنوعی: به خاطر جدایی، غبار وجودم به باد رفت و هنوز زخم عمیق ما درمان نشده است.

هوش مصنوعی: اکنون چه راه حلی باید پیدا کنم برای غم تو، وقتی که عشق ناگهان عقل و تدبیر من را به یغما برده است؟

هوش مصنوعی: اگر نتوانی به برطرف کردن مشکلات خود بپردازی، باید به کسی پناه ببری که در برابر فتنه‌ها و مشکلات، مکان امنی برای مردم فراهم کرده است.

هوش مصنوعی: ولی خدا، علی، فرمانروای مشرق و مغرب و حاکم بی‌چون و چراست.

هوش مصنوعی: تو را به خاطر کمال و عظمتت ستایش می‌کنم؛ زیرا تو از هر نقصی پاکی، همان‌طور که ذات خداوند از هر شباهت و نظیری برکنار است.

هوش مصنوعی: شما همان شخصیت برجسته‌ای هستید که مسئولیت‌های کشورها را بر عهده دارید و به راحتی می‌توانید در مورد حساب و کتاب‌ها صحبت کنید.

هوش مصنوعی: اگر کسی حتی یک صفحه از فضایل تو را نخوانده باشد، با این حال باید بداند که آفرینش در برابر تو تفاوتی ندارد و همه چیز در جهان به تو وابسته است.

هوش مصنوعی: زمانه به یاد لجبازی تو، به کودکان مهد به خوبی تربیت می‌دهد، مانند شیری که از پستان تغذیه می‌کند.

هوش مصنوعی: مجاوران دبستان (دانش‌آموزان) زبان خود را به بیان نشانه‌ای از وحدت باز نمی‌کنند، مگر به خاطر ترس از دبیر (معلم).

هوش مصنوعی: تو از دل و ریشه‌های موجود در نطفه‌ها به وجود آمده‌ای، همانا دانایی از تخمیر و ترکیب طبیعت تو به دست آمده و حتی اگر آدمی هم به وجود آید، این فرایند به واسطه تو انجام شده است.

هوش مصنوعی: از نعمت محبت تو، اگر سایر کودکان هم در کنار معلم، درس را رها کنند، باز هم می‌توانند یاد بگیرند.

هوش مصنوعی: اگر هنرمند بخواهد تصویر زیبایی از تو بسازد، نشاط و زندگی روحانی تو را به تصویر می‌کشد.

هوش مصنوعی: حکم تو به حدی قوی و اثرگذار است که آسمان نیز از آن خبر دارد و به این دلیل هشدار می‌دهد که سرنوشت ممکن است تغییر کند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم بگویم، در چاه تنگ فنا، زندگی در زنجیر نیست؛ بلکه وجود آدمی مثل دوستی در بند است و به زندگی‌اش ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: به خدا پناه می‌بریم از روزی که زمین میدان جنگ به خون دشمن رنگین شود و شمشیرهای دلیران آن را آلوده کند.

هوش مصنوعی: از شلوغی و هیاهوی نیروهای آسمانی، به فراموشی می‌رود که زندگی، در میان رحمت و دشمنی، بسیار زودگذرا و ناچیز است.

هوش مصنوعی: ای تو، همچون کمانی که در دست داری و هنوز لبان کسی را لمس نکرده‌ای، دهان تیر عشق تو از لب تیرکش حاکی از زیبایی توست.

هوش مصنوعی: فضای میدان پر می‌شود از جان، به طوری که اگر کماندانی تیر را بکشد، آن تیر به شدت پرتاب می‌شود و ممکن است بشکند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس جز تو در دنیای من به من محبت نمی‌کند و کسی که دشمن من است، تنها از درد و غم خود فریاد می‌کشد.

هوش مصنوعی: اگر مثلاً بخواهی با توانایی و قدرت خود، تقدیر را به چالش بکشی، باید بدان که چرخ زمان و سرنوشت به راحتی در دست تو نخواهد بود.

هوش مصنوعی: انسان به گونه‌ای از مرحله‌ی اولیه‌ی زندگی عبور می‌کند که عقلش در آغاز عشق، از تدبیر و حسابگری بی‌خبر است.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار، تو که وجودت از هر نقص خالی است و دانشت همچون دستان نادانی نمی‌تواند به کسی کمک کند.

هوش مصنوعی: وقتی قلم تو را می ستاید، داستان عبادت ما برای تو را با صدای نرم و لطیف بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: در این دو روز که به خاطر دوری تو در حال نوشیدن هستم، حس می‌کنم که دوری تو مانند شرابی بوده که تلخی‌اش را می‌چشم و من همچنان به تو خدمتگزارم.

هوش مصنوعی: هر لحظه که می‌گذرد، مانند یک فقیه در حال تفسیر احکام، مرگ را به من یادآوری می‌کند و بارها بر من می‌افزاید که سرنوشت حتمی است.

هوش مصنوعی: من هرگز اقامت در درگاه تو را ترک نخواهم کرد. معاذالله، گناه من یا خصم من باعث نشود که تو جرم من را بپذیری.

هوش مصنوعی: بگو به مهربانی‌ات ای پناه و refuge گناهان من، بگو به بزرگی‌ات که عذر و بخشش من را بپذیر.

هوش مصنوعی: فلانی که از آغاز آفرینش همیشه در برابر درگاه ما به خاک تذلل افتاده، همچون صورت ماه روشن است.

هوش مصنوعی: به رغم اینکه چند روزی به خاطر اتفاقات ناگوار در این مکان احساس بی‌پناهی و جدایی کردم، اما در نهایت از این وضعیت بیرون آمدم.

هوش مصنوعی: اکنون، لب‌هایی با هزار عذر و بهانه برای تو می‌آیند؛ مانند رحمت و لطفی که برای همه است، عذر او را هم بپذیر.

هوش مصنوعی: همیشه تا زمانی که این آسمان آبی رنگ وجود دارد، کارگاه سرنوشت و تقدیر آن کسی که تدبیر و عقل دارد، ادامه دارد.

هوش مصنوعی: اگر سگ وفاداری تو باشم، در غیر این صورت ممکن است به شکلی برگردد که بار سنگین این درد او را بشکند.