فرخی سیستانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گفتم رخ تو بهار خندان منست</p></div>
<div class="m2"><p>گفت آن تو نیز باغ و بستان منست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم لب شکرین تو آن منست</p></div>
<div class="m2"><p>گفت از تو دریغ نیست گرجان منست</p></div></div>

دیوان حکیم فرخی سیستانی بجمع و تصحیح علی عبدالرسولی آبان ۱۳۱۱ - فرخی سیستانی - تصویر ۴۶۶

دیوان حکیم فرخی سیستانی چاپخانه وزارت اطلاعات و جهانگردی - فرخی سیستانی - تصویر ۴۳۰

شمارهٔ ۴

گفتم رخ تو بهار خندان منست
گفت آن تو نیز باغ و بستان منست
گفتم لب شکرین تو آن منست
گفت از تو دریغ نیست گرجان منست

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر به زیبایی و جذابیت معشوق اشاره می‌کند و با تمثیل بهار و باغ، احساسات عاشقانه‌اش را بیان می‌کند. او می‌گوید که چهره محبوبش بهار خندان اوست و محبوب نیز در پاسخ تأکید می‌کند که او نیز بخشی از زیبایی‌های زندگی‌اش است. همچنین شاعر از لبان شیرین محبوب سخن می‌گوید و محبوب در پاسخ می‌گوید که این زیبایی به او تعلق دارد و ابراز تعلق خاطر می‌کند.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: گفتم چهره‌ی تو مثل بهار شاداب و خندان است، او گفت که تو هم باغ و سرسبزی من هستی.

گفتم رخ تو بهار خندان منست

گفت آن تو نیز باغ و بستان منست

هوش مصنوعی: گفتم که لب‌های شیرین تو متعلق به من است، او گفت که این تنها برای تو نیست و از آن کسی دیگر نیز بهره‌مند است.

گفتم لب شکرین تو آن منست

گفت از تو دریغ نیست گرجان منست

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها