هوش مصنوعی: زمانی که به دور سمنت سنبل نشسته بودم، به او گفتم که به خاطر دل شکسته‌ام، دیگر نمی‌توانم دعوی‌ای داشته باشم، ای عزیز!

هوش مصنوعی: ای ترک، ادعای تو بیش از پیش شده است تا وقتی که به گرد سمن تازه می‌چرخید، تو هم به کار سنبل‌کاری مشغول باشی.

هوش مصنوعی: دعوی تو به این شکل نبوده و در دل من از عشق تو، آنقدر گریه و ناله وجود ندارد.

هوش مصنوعی: امروز اوضاع تغییر کرده و بدتر شده است، فردا هم جای تعجب نیست اگر اوضاع بدتر از این هم بشود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که زیبایی‌های صورت تو همچنان بر تارک چهره‌ات باشد، امروز این‌گونه نمی‌شد، همانند بت زیبا و خوش‌عطر.

هوش مصنوعی: با چهره‌ای ساده و بی‌پیرایه، از در وارد شدی. در این هنگام، با خطی زیبا و دلنشین، بوسه‌ای را طلب کردی و نزدیکی را تجربه کردی.

هوش مصنوعی: من هرگز از تو دور نمی‌شوم، چون می‌دانم که حتی سه بوسه‌ات را هم به من نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: برای تو جان و دل و دینم را فدای تو می‌کنم تا تو از روی محبت و عشق، مرا به کنار خودت بپذیری.

هوش مصنوعی: من با تو در یک خیال می‌آیم، شاید تو هم از در دوستی به سراغ من بیایی.

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس کمبود و نیازمندی کسی است که در برابر زیبایی و جاذبه دیگری قرار دارد. شخص احساس می‌کند که باید به خاطر جذابیت آن دیگری، کوچکی و مسکینی خود را بپذیرد و به نوعی به آن زیبایی ارادت نشان دهد. در واقع، شاعر از قدرت و تأثیر زیبایی معشوق بر خود صحبت می‌کند و اینکه این زیبایی باعث می‌شود که احساس حقارت و ناتوانی کند.

هوش مصنوعی: عطرهای خوشبوی مشک همه به گرد هم آمده‌اند و فتنه‌ای به پا کرده‌اند، با گیسوانی که به رنگ سیاه و حالت تند و تیزی دارند.