هوش مصنوعی: کبک می‌گوید: ای محبوب، چه زمانی کنار هم خواهیم نشست؟ وقتی که من و تو هر دو به هم نزدیک باشیم و من بتوانم با آن چهره زیبا و آن موهای خوش حالتت دیدار کنم.

هوش مصنوعی: چقدر از این جدایی و دوری رنج می‌برم، چقدر غم از این فراق بر جان و دل من نشسته است.

هوش مصنوعی: آب و آتش به زحمت کنار هم می‌آیند، چه اتفاقی افتاده که ما هیچ‌گاه نتوانیم با هم باشیم؟

هوش مصنوعی: هرگاه که در نیکی‌های تو بر من و بر تو بی‌عدالتی وجود داشته باشد، ما در برابر این ظلم‌های نادیده و بی‌دلیل، دچار رنج می‌شویم.

هوش مصنوعی: ای کاش که من و توبه‌ام به درستی و راستی رسیدگانی داشته باشیم، تا من به خاطر تو بتوانم اشک‌هایم را از چشمانم بریزم.

هوش مصنوعی: چرا باید از یاد تو به خاطر زحمات و لطف‌هایی که به من کرده‌ای، گله کنم؟ در حالی که همه خوبی‌ها و مهربانی‌های تو به قدری زیاد است که نمی‌توانم حتی کمی از آنها را فراموش کنم.

هوش مصنوعی: خواجه سید بوسهل عراقی به فضلی دست یافته که نه به واسطهٔ عرب بودنش و نه به خاطر عجم بودنش، بلکه به برکت خود خداوند است.

هوش مصنوعی: کسی که در همه فضایل و دانش‌ها، از او بالاتر و برتر نیست و هیچ‌کس مانند او در دربار پادشاه سرزمین مشرق حضور ندارد.

هوش مصنوعی: هر جا که به یاد او یا از دل او سخن بگویی، در واقع از سخاوت و بخشش او یاد کرده‌ای.

هوش مصنوعی: اگر تو بگویی که او در بخشندگی همتا ندارد، همه می‌گویند بله و همه تأیید می‌کنند.

هوش مصنوعی: با تدبیر و تدبیر زیاد نمی‌توان به نتیجه‌ای رسید؛ آنچه که او می‌داند، به چاقو و ابزارهایی که در اختیار داریم، قابل انجام نیست.

هوش مصنوعی: با هنر خود، تمام عالم را زیر نظر گرفته و شایسته است که افراد بزرگ جهان را با نوشتن و قلم خود خدمت کند.

هوش مصنوعی: بعد از خداوند، نیکی و خوشبختی از دوات و قلم به وجود می‌آید، زیرا روزی و روزگار لشکر سلطان و تمام سپاهیان و خدمات آنها نیز به همین وسایل مرتبط است.

هوش مصنوعی: او مانند آصف است و ملک جمشید را با پیامبر مقایسه می‌کند. آیا او نمی‌تواند آصف باشد، اگر ملک جمشید باشد؟

هوش مصنوعی: او را به مقام وزارت نشاندند و او به عنوان رییس دیوان حضور دارد و به زیبایی مثل باغ ارم آراسته و برافراشته است.

هوش مصنوعی: زیبایی‌های فراوانی که در محفل دیوان سالار به وجود آمد، به خاطر وجود آن آقا سید زادگان است.

هوش مصنوعی: درد و رنجی که در دل‌ها وجود دارد، می‌تواند با یک اشاره از بین برود. اما اگر این درد در دل کسی نشسته باشد، به سادگی نمی‌توان آن را برداشت.

هوش مصنوعی: وقتی شخصی با کرامت و بزرگواری روبرو می‌شود، آن بزرگوار به او توجه می‌کند و زایر (شخصی که دیدار کرده) را مورد محبت قرار می‌دهد. اما اگر این بزرگواری به طور غیرمؤدبانه و بی‌احترامی رفتار کند، زایر نیز به او مانند یک بت می‌نگرد و دچار بی‌احترامی و نفرت می‌شود.

هوش مصنوعی: ابر را نمی‌توان به نشانه بخشش و سخاوت دانست، چرا که بارش از دست خواجه، فقط در قالب درهم‌هاست و نه از روی مهربانی.

هوش مصنوعی: بخشش ابر را نمی‌توان با بخشش او مقایسه کرد، همان‌طور که در وادی زمین، سخن از جوی نمی‌رانند.

هوش مصنوعی: مدح وقتی واقعی است که بتوانی از چیزهای منفی با کلمات زیبا صحبت کنی. اگر فقط به بیان نکات منفی بپردازی، در حقیقت، آن مدح به نوعی ملامت تبدیل می‌شود.

هوش مصنوعی: ابر در مقابل دست او مانند بر دریای خروشان است و زشت است که بگوییم این ابر به دریا شباهت دارد.

هوش مصنوعی: او به نیکی و جوانمردی بیشتر شناخته شده است، مانند بارانی که خاک را زنده می‌کند و زندگی به آن می‌بخشد.

هوش مصنوعی: هرجا نام بوسهل، وزیر شاه شرق به میان بیاید، همه او را با صفاتی مانند بخشنده، بزرگوار و انسان نیکو یاد می‌کنند.

هوش مصنوعی: به ناچار، چهره و بزرگی شخصیت‌های بزرگ همواره در برابر درب او قرار دارد. گویی این بزرگان، همچون نگهبانانی هستند که در برابر صاحب‌خانه و حرم او ایستاده‌اند.

هوش مصنوعی: تا وقتی که می، با طعم و رنگ خوشش به دل می‌نشیند، به خوبی نمایان شده است، همچنان که گل سرخی به خاطر زیبایی و حضورش ستایش می‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که شادی و سرور وجود دارد، غم و اندوه نیز هست. جایی که خوشی است، ممکن است صدای ناله و گریه هم شنیده شود.

هوش مصنوعی: خوشحال باش و از شادی و لذت بهره‌مند شو، که نوشیدن شراب از دست معشوقی زیبا، بهتر از شب روشن است.

هوش مصنوعی: خیرخواهان همیشه در شادی و خوشی هستند، در حالی که بدسیرت‌ها همواره در درد و رنج به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: دست و پای دشمنش با شمشیر جدا شود تا دشمن همیشه مانند مار به شکم خزیده و نتواند به راحتی حرکت کند.