امیرعلیشیر نوایی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا شد به هوای عشق آن ماه لقا</p></div>
<div class="m2"><p>اشکم دریا از جگر خون پالا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گریند به حال من درین رنج و عنا</p></div>
<div class="m2"><p>مرغان هوا و ماهیان دریا</p></div></div>

شمارهٔ ۸

تا شد به هوای عشق آن ماه لقا
اشکم دریا از جگر خون پالا
گریند به حال من درین رنج و عنا
مرغان هوا و ماهیان دریا

هوش مصنوعی: این بیت به حسرت و عشق اشاره دارد. شاعر از اشک‌های خود به عنوان دریا یاد می‌کند که به خاطر جدایی و رنج می‌ریزد. او می‌گوید که پرندگان و ماهی‌های دریا نیز به حال او می‌گریند، نشان‌دهنده‌ی هم‌دردی طبیعت با غم و اندوه اوست.

شمارهٔ ۶

شمارهٔ ۷

هوش مصنوعی: زمانی که به دلیل عشق آن چهره‌ی زیبا، اشکم مانند دریا از دل زخمی‌ام سرازیر شد.

تا شد به هوای عشق آن ماه لقا

اشکم دریا از جگر خون پالا

هوش مصنوعی: مرغان آسمان و ماهی‌های دریا به خاطر درد و رنج من اشک می‌ریزند.

گریند به حال من درین رنج و عنا

مرغان هوا و ماهیان دریا

شمارهٔ ۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده