امیرعلیشیر نوایی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۵۱ - تتبع اثیر اخسیکتی

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آگاه نگشتم که درین دیر کی‌ام</p></div>
<div class="m2"><p>یا خود چی‌ام و از چی‌ام و بهر چی‌ام</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>معلومم نی که آدمی یا زمی‌ام</p></div>
<div class="m2"><p>یا خاک زمین ز من چه سان آدمی‌ام؟</p></div></div>

دیوان امیر نظام الدین علیشیر نوایی به سعی و اهتمام رکن‌الدین همایونفرخ - تصویر ۳۵

شمارهٔ ۵۲

آگاه نگشتم که درین دیر کی ام
یا خود چی ام و از چی ام و بهر چی ام
معلومم نی که آدمی یا زمی ام
یا خاک زمین ز من چه سان آدمی ام

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از عدم آگاهی خود درباره هویت و وجودش صحبت می‌کند. او نمی‌داند که آیا انسان است یا بخشی از زمین و خاک. همچنین از بی‌خبری‌اش درباره هدف و منظور زندگی‌اش و اینکه در این دنیا به چه چیزی تعلق دارد، سخن می‌گوید.

شمارهٔ ۵۰

شمارهٔ ۵۱ - تتبع اثیر اخسیکتی

هوش مصنوعی: من متوجه نشدم که در این مکان چه کسی هستم، یا خودم چه ویژگی‌هایی دارم، از چه چیزی ساخته شده‌ام و برای چه هدفی وجود دارم.

آگاه نگشتم که درین دیر کی‌ام

یا خود چی‌ام و از چی‌ام و بهر چی‌ام

هوش مصنوعی: من نمی‌دانم که آیا انسان هستم یا خاک زمین. از من بپرسید که چطور می‌توانم انسان باشم؟

معلومم نی که آدمی یا زمی‌ام

یا خاک زمین ز من چه سان آدمی‌ام؟

شمارهٔ ۵۱ - تتبع اثیر اخسیکتی

اطلاعات

برگردان به زبان ساده