امیرعلیشیر نوایی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آمد ز نسیم صبح بوی تو مرا</p></div>
<div class="m2"><p>در روضه نمود جلوه کوی تو مرا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گل دیدم و شد نشان روی تو مرا</p></div>
<div class="m2"><p>معلوم نشد ولیک خوی تو مرا</p></div></div>

دیوان امیر نظام الدین علیشیر نوایی به سعی و اهتمام رکن‌الدین همایونفرخ - تصویر ۲۹۰

شمارهٔ ۵

آمد ز نسیم صبح بوی تو مرا
در روضه نمود جلوه کوی تو مرا
گل دیدم و شد نشان روی تو مرا
معلوم نشد ولیک خوی تو مرا

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی و عطر صبحگاهی که به یاد معشوقش می‌افتد، صحبت می‌کند. او حضور معشوق را در طبیعت و گل‌ها حس می‌کند و عشق و ویژگی‌های او برایش مشخص و ملموس است.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: نسیم صبح بوی تو را به من رساند و در باغ، زیبایی کوی تو را به من نمایش داد.

آمد ز نسیم صبح بوی تو مرا

در روضه نمود جلوه کوی تو مرا

هوش مصنوعی: من گلی را دیدم که نشان‌دهنده‌ٔ چهره‌ات بود، اما نتوانستم بفهمم این گل چه ارتباطی با شخصیت تو دارد.

گل دیدم و شد نشان روی تو مرا

معلوم نشد ولیک خوی تو مرا

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده