امیرعلیشیر نوایی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آنروی که اوج حسن شد جلوه گهش</p></div>
<div class="m2"><p>نظاره نموده ام ز زلف سیهش</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نسبت نتوان کرد بخورشید و مهش</p></div>
<div class="m2"><p>زانرو که نظر فکنده ام ته بتهش</p></div></div>

شمارهٔ ۳۳

آنروی که اوج حسن شد جلوه گهش
نظاره نموده ام ز زلف سیهش
نسبت نتوان کرد بخورشید و مهش
زانرو که نظر فکنده ام ته بتهش

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به زیبایی معشوقش اشاره می‌کند و می‌گوید که وقتی اوج زیبایی و جذابیت او را مشاهده کرده، از تارهای موی سیاهش نیز الهام گرفته است. او بیان می‌کند که نمی‌توان معشوق را با خورشید و ماه مقایسه کرد، چرا که وقتی به عمق زیبایی او نگاه کرده، به این نتیجه رسیده است.

شمارهٔ ۳۱

شمارهٔ ۳۲

هوش مصنوعی: من زیبایی‌های او را در آنجا که در اوج خود به نمایش درآمده، تماشا کرده‌ام، در حالی که زلف‌های سیاهش نیز در جلوه‌گری بوده است.

آنروی که اوج حسن شد جلوه گهش

نظاره نموده ام ز زلف سیهش

هوش مصنوعی: نمی‌توانم خورشید و ماه را با هم مقایسه کنم، چرا که من فقط به پایین‌تر از آن‌ها نگاه کرده‌ام.

نسبت نتوان کرد بخورشید و مهش

زانرو که نظر فکنده ام ته بتهش

شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده