امیرعلیشیر نوایی » دیوان اشعار فارسی » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا کی ستم و محنت هجران کشمت</p></div>
<div class="m2"><p>باشد که شبی به بیت الاحزان کشمت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>از چاک درون دل ویران کشمت</p></div>
<div class="m2"><p>وانگاه ز دل به خلوت جان کشمت</p></div></div>

شمارهٔ ۱۴

تا کی ستم و محنت هجران کشمت
باشد که شبی به بیت الاحزان کشمت
از چاک درون دل ویران کشمت
وانگاه ز دل به خلوت جان کشمت

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت‌ها از درد و رنجی که به خاطر جدایی تجربه می‌کند صحبت می‌کند. او از این می‌پرسد که تا چه زمانی باید این ستم و محنت را تحمّل کند و امیدوار است که روزی به جایی برسد که بتواند به آرامش و نزدیکی به محبوبش برگردد. دل و جان او از این جدایی آکنده از درد هستند و او در آرزوی خلوت و نزدیکی با محبوبش است.

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: تا کی باید به خاطر دوری و رنج و سختی‌هایت زجر و عذاب بکشم؟ روزی حتماً به سرزمین غم و اندوهت خواهم رفت.

تا کی ستم و محنت هجران کشمت

باشد که شبی به بیت الاحزان کشمت

هوش مصنوعی: از زخمی که در دل خراب من ایجاد کرده‌ای، تو را می‌کشم و سپس از دل به آرامش جانم می‌برم.

از چاک درون دل ویران کشمت

وانگاه ز دل به خلوت جان کشمت

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده