امیرعلیشیر نوایی » دیوان اشعار فارسی » مقطعات » شمارهٔ ۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>جوانمرد از کرم مفلس نگردد</p></div>
<div class="m2"><p>سخی را از عطا چین نیست در چهر</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>به پاشیدن چه نقص آید بدریا؟</p></div>
<div class="m2"><p>بافشاندن چه کم گردد زر مهر؟</p></div></div>

دیوان امیر نظام الدین علیشیر نوایی به سعی و اهتمام رکن‌الدین همایونفرخ - تصویر ۲۸۳

شمارهٔ ۱۰

جوانمرد از کرم مفلس نگردد
سخی را از عطا چین نیست در چهر
به پاشیدن چه نقص آید بدریا
بافشاندن چه کم گردد زر مهر

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که جوانمردی و کرامت به فقر و ناتوانی افراد بستگی ندارد. انسان سخاوت‌مند و بخشنده، هرگز از عطا و generosity اش کم نمی‌شود و بخشیدن چیزی به دیگران، موجب نقصان در دارایی‌اش نخواهد شد. به عبارت دیگر، عمل نیک و بخشش نسبت به دیگران، هیچ ضرری به خود انسان نمی‌زند.

شمارهٔ ۸

شمارهٔ ۹

هوش مصنوعی: افراد بزرگوار و سخی به خاطر مهربانی و بخشندگی‌شان هیچگاه به فقر و تنگدستی نمی‌رسند، زیرا نیکوکاری و generosity در چهره‌ی آن‌ها نمایان است.

جوانمرد از کرم مفلس نگردد

سخی را از عطا چین نیست در چهر

هوش مصنوعی: پاشیدن آب در دریا چه اشکالی دارد؟ پخش کردن طلا کمتری از محبت نمی‌کند.

به پاشیدن چه نقص آید بدریا؟

بافشاندن چه کم گردد زر مهر؟

شمارهٔ ۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده