هوش مصنوعی: در دنیای پر از تغییرات و نوسانات، آرزوی ما جامی است که همچون جام جم، حقایق را نمایان کند. همان جامی که ساقی با آن تصویر چهره‌اش را به ما نشان داد.

هوش مصنوعی: هیچ کدام از کسانی که به شیخ مراجعه کردند، به اندازه من به میخانه قدیمی نرفته‌اند و حالا که به خانقاه دیگری رفته‌ام، دیگر کسی را آنجا نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: ما با آرامش و بی‌خیالی در دور ادای نوشیدنی نشسته‌ایم و نمی‌توانیم از آنجا حرکت کنیم، مانند مگسی که به دور خود می‌چرخد.

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به وضعیت ناخوشایند خود اشاره می‌کند و از کسی که به او نزدیک است، می‌خواهد که در این شرایط سخت به او کمک کند. او در نهایت از این شخص می‌پرسد که آیا او را در این حال و روز رها خواهد کرد یا خیر.

هوش مصنوعی: صدای طربناک و پرشور شاهانه، نه تنها ما را از خواب عمیق بیدار نمی‌کند، بلکه این صدای جرس کاروان هم نمی‌تواند ما را به بیداری و هوشیاری دعوت کند.

هوش مصنوعی: گدایی که به درگاه ما می‌آید، درخواست یک جرعه شراب دارد، اما در حقیقت نمی‌خواهد چیز ارزشمندی مانند گوهر تاج پادشاهی را که ما به او عرضه کرده‌ایم، بپذیرد.

هوش مصنوعی: از این رندها ما را بشناس که در حال مستی و شبگردی، مانند مستانی که از نگهبانان فرار می‌کنند، اگر نگهبان ما را ببینند.

هوش مصنوعی: ما در دنیا غرق لذت و شگفتی بودیم، اما در پایان، دوستان و همراهان ما از این دنیای پر زرق و برق جدا شدند و ما را همچون علفی در کنار این دریا رها کردند.