هوش مصنوعی: وقتی که شبنم بر روی گل‌ها و سمن‌ها نشسته، مانند آبله‌ای بر روی صورت بچه‌های چمن‌ها جلوه‌گر می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر گل‌های چمن مانند شهیدانی هستند که به خاطر دوری محبوبانشان جان باخته‌اند، پس چرا مانند لاله‌ها در خون خود غرق شده‌اند و کفن پوشیده‌اند؟

هوش مصنوعی: اگر زیبایی و جذابیت در موهای پیچ‌دار و دلربا وجود ندارد، پس چرا این همه چین و شکن در گلبرگ سنبل مشاهده می‌شود؟

هوش مصنوعی: در این فصل خاص که باده و یار در دست است، نمی‌توان به تنهایی از جام نوشید، چون در میکده تنها بودن امکان‌پذیر نیست.

هوش مصنوعی: وقتی که به آن معشوق نروم، انگار که طلاهای خالص به دور گردن جانم، برای دیگران به زنجیر تبدیل شده‌اند.

هوش مصنوعی: در واقع، زمانی که به عمق حقیقت می‌پردازیم، جایی برای گفت‌وگو وجود ندارد. هرچقدر هم که حرف‌ها و سخنان زیادی مطرح شود، در نهایت به حقیقت دست نخواهیم یافت.

هوش مصنوعی: اگر انسان به فقر و ناتوانی عادت کند، باید بداند که برای رسیدن به کمال و حقیقت، از این افکار و زندگی محدود فراتر برود و به دنبال دانش و تجربیات بیشتر باشد. در زندگی، نباید تنها به فنون و مهارت‌های سطحی اکتفا کرد.