هوش مصنوعی: از ابرهای تیره، نور پرتوئی بر کوه‌ها تابید که همه جا را مانند شمع‌هایی که در بهار روشن شده‌اند، روشن کرد.

هوش مصنوعی: وقتی نرگس، جام طلا را در دست می‌گیرد و لاله، لیوان یاقوت را به صدا درمی‌آورد، باده‌نوشی و شادی به وجود می‌آید و مرغ چمن که پرهیزکار است، از این سرود و آواز دوری می‌کند.

هوش مصنوعی: ای شیخ سالخورده، در این فصل دل‌انگیز، از گوشه‌ی میکده به سوی باغ برو و با خوشحالی و سرخوشی همراه میگساران باش.

هوش مصنوعی: ای دختر زیبا، از جام می در دستان مغانه مایه بریز و مردان را به رقص وادار کن، تا شب اول تا صبح، شب زنده‌داران در حال شادی و سرور باشند.

هوش مصنوعی: هرگز نخواهی توانست با دوستانت از زندگی لذت ببری و نوشیدنی بنوشی، چون مشخص است که یا در شب آینده تو به دوستانت نیاز داری و یا دوستانت به تو نیاز دارند.

هوش مصنوعی: در این بیابان، حوادث به هر سو می‌وزند و مانند گل لاله‌ای که به زمین افتاده، می‌توان تاج غرور افرادی را که به موفقیت‌های خود می‌بالند، مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: در زیر سرای فنا، امیدواران به گرد، ناملایماتی چون خار را تحمل می‌کنند؛ خاکساران که مقام و قدرت را نمی‌شناسند، در واقع از نظر واقعی آزادی بیشتری دارند.

هوش مصنوعی: ظرفی قدیمی بساز و جامی جادویی را در آن قرار بده. سپس نام آن را یاد بگیر و به تماشای وضعیت دوران‌های گذشته بپرداز.

هوش مصنوعی: وقتی که در نهایت همه چیز به زوال و فنا می‌انجامد، ای انسان فانی، در این دنیای گذرا، به عیب‌ها و نقص‌های کسانی که نوشیدنی می‌نوشند توجه نکن و آنها را کنار بگذار.