هوش مصنوعی: ای زیبایی که به چهره‌ام بهاری از گل و شکوفه می‌بخشی، در دل من از این باغ‌های زیبا، خارهایی نیز پنهان شده است.

هوش مصنوعی: عشق جدایی او مانند نیشی است که به جانم نفوذ کرده و آن را می‌گسلد. چون نمی‌توانم دل را بدوزم، از این سوزن و این تارها بیمار و رنجور هستم.

هوش مصنوعی: اگر به کلبه غم من بیایی، بدنم را پیدا نمی‌کنی، زیرا فقط خاک و ذلت بر سرم نشسته و از دیوارها افتاده است.

هوش مصنوعی: از سرخی چهره‌اش نمی‌توانیم مانند او شویم، ما هم اگر بخواهیم به رنگ خون خود یا به رنگ شراب، چهره‌هایمان را رنگ کنیم.

هوش مصنوعی: من به خاطر آن معشوق آشفته‌ام و وقتی به سوی قبله می‌روم، احساس می‌کنم که هر رشته مویی از من به شکل زنجیری بر گردنم آویخته شده است.

هوش مصنوعی: زمانی با عقل و دانش خودم بزرگ و با تجربه بودم، اما حالا مثل کودکی دیوانه در کوچه و بازارها در حال دویدن هستم.

هوش مصنوعی: از این شعر تازه، به ناگهان به چرخ کهن نگو که شگفت‌زده نشو. چون که این جام، بارها در مقام آموزش کلام و سخن آمده است.