هوش مصنوعی: من کی توانم به چشم خود لباس و مقام سلطنت را ببینم، در حالی که من تنها به دلق فقر و جایگاه در میخانه راضی هستم.

هوش مصنوعی: پرنده‌ی خوشحال نشانه‌ی شادی است، من هم در پی این شادی نوشیدنی و می‌آب را آماده می‌کنم و برای شکار این حالت، آب و دانه را می‌پاشم.

هوش مصنوعی: برای ما باید کسانی باشند که دریایی از عشق را به راه اندازند، تا می‌فروش جام را از این دریا پر کند و پیمانه را از خم شراب پر سازد.

هوش مصنوعی: من خود را از بین بردم و درمانی از تو نگرفتم، ای حکیم. هر کسی که خرد و عقل داشته باشد، چرا باید دیوانه را درمان کند؟

هوش مصنوعی: بوی خاک میکده‌ای کهنسال باعث مستی و شوق می‌شود، گویی در دل باده‌ای که در آنجا وجود دارد، چیزی از زندگی و یاد و خاطرات خانه‌ای را مخفی کرده‌اند.

هوش مصنوعی: واعظ با غفلت خود، سخنانی مکرر می‌گوید که انگار تنها برای خواب‌زده کردن مردم این داستان‌ها را ساخته است.

هوش مصنوعی: مدتی با یاد دوستانم می‌گذرد، اما وقتی رقیب می‌آید، نمی‌توانم با آشنایان همراهم باشم. در چنین شرایطی، غریبه‌ها چگونه می‌توانند در کنارم باشند؟

هوش مصنوعی: منزل کوچکم به خاطر سختی‌های زندگی پر از ترک و شکاف شده است و به نظر می‌رسد که سرنوشت می‌خواهد آن را بر سرم خراب کند، همچنان که این ویرانه را.

هوش مصنوعی: ای کاش برای تو جان خود را فدای تو کنم، اگر تو می‌خواهی در لحظه‌ی جدا شدن از دنیا، زمانی به من عطا کنی تا بی‌نهایت زندگی‌ام را به تو اختصاص دهم.