هوش مصنوعی: چرا ای خدا، خورشید درخشان نمی‌تابد؟ آیا روز قیامت فرا رسیده که آن ماه روشن دیگر طلوع نمی‌کند؟

هوش مصنوعی: در این جهان، ستاره‌ای از زیبایی آشکار نمی‌شود و خوشی و مهربانی به اندازه‌ای نمی‌رسند که بتوانند خود را نمایان کنند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از جریان زندگی، گلی نمی‌چیند و از کنار آب، هیچ موجودی به وجود نمی‌آید.

هوش مصنوعی: نسیم ناامیدی از باغ دنیا می‌وزد و دمی شاداب از وجود انسان‌ها به وجود نمی‌آید.

هوش مصنوعی: چمن بی‌حال و گل‌های خشکیده و لاله و نرگس بی‌روح جز بوی نابودی چیز دیگری از درختان نمی‌تواند بیفشاند.

هوش مصنوعی: عطر خوش و هوای دل‌انگیز از هیچ باغ و گلستانی به وجود نمی‌آید و غبار و دود هستی هم از محیط‌های غیر ممکن و خیالی نمی‌زاید.

هوش مصنوعی: انسان هیچ راهی ندارد جز اینکه در سختی‌ها شکست بخورد و به پایان برسد، زیرا وقتی به این روزهای سخت می‌رسد، دیگر هیچ قدرتی برای ادامه دادن در او باقی نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: از محفل، صدای خوش و دلنواز ساز نمی‌آید و نغمه‌ی بلبل هم از سمت باغ به گوش نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: ساقی شراب قرمزی را در جام طلایی نمی‌ریزد و صدای ساز و آواز هم از مهمانی پادشاه شنیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: امروز بدن او را آراسته‌اند و تخت و تاج را برایش آماده کرده‌اند. نگاهی به تابوتش بیندازید که چگونه به آسمان‌ها بلند شده است.

هوش مصنوعی: ای آتش سوزانی که بی‌مهار هستی، آگاهم کن که چه کنی. دریغ از آب حیات، همانند آنچه در جام جمشید بود، خالی‌اش کن.

هوش مصنوعی: ای باد، چرا دریاچه وجود را به هم می‌ریزی؟ اگر می‌توانی، جهانی پر از گوهرهای گرانبها بساز.

هوش مصنوعی: ای باد، چه واقعه‌ای را به وجود آوردی که این ضعف و ناتوانی را در من به وجود آوردی! حالا باید بعد از این، نشان‌دهنده ذاتی بی‌پایان و بی‌نظیر خود باشی.

هوش مصنوعی: ای ماه، برای چه دیگر روشنایی می‌دهی به جهان؟ چرا مدتی از دیده‌ها پنهان نمی‌شوی و فقط به شکل نیمه‌ماه در می‌آیی؟

هوش مصنوعی: عروس زمانه وقتی به این بی وفایی دست زد، با افراد دیگر رفتار نیکو کرد و اکنون هم بر خود باری شان و زیبایی جدیدی بیفزایید.

هوش مصنوعی: ای چرخ دنیا، تو که شراب تلخ را پرورش می‌دهی، سزاوار این است که جام فغفوری را پر کنی و همهٔ آن را در جام سفالی بریزی.

هوش مصنوعی: تو تا زمانی که آن پادشاه عادل و حامی در کنار تو بود، ناراحتی و ناخوشی داشتی. حالا که او از بین رفته، باید از ظلم و بی‌نظمی دوری کنی و به زندگی بدون دل‌نگرانی ادامه دهی.

هوش مصنوعی: هر روز کسی با نقشه و حیله‌ای تو را در دامی می‌اندازد، حالا بهتر است که این مشکل را رها کنی و به جای آن به زندگی‌ات بپردازی و از زمانت لذت ببری.

هوش مصنوعی: ای آسمان، تو ظلم و ستم زیادی کردی، اما بدان که هنوز بدتر از این هم در حق کسی صورت نگرفته است. به جای اینکه تنها به گله‌گذاری بپردازی، بهتر است فکری به حال خود و وضعیت فعلی‌ات داشته باشی.

هوش مصنوعی: دنیا تاریک شده و اهل جهان در جستجوی روشنایی هستند، کجاست خداوند جهان و کجا است یعقوب که نسل آدم را به پایان رساند؟

هوش مصنوعی: مشعل اندوه را به جریان انداختند، و نور خورشید و ماه را خاموش کردند، برای سایه‌ی شاهزادگان چتر سیاه گشودند.

هوش مصنوعی: مگر اینکه دورترین نقطه عالم به دلیل عزاداری برای آن شهید بزرگ به کربلا تبدیل شد، جایی که دل‌های شیران به احترام پرچم‌های سپاه، زینت داده شد.

هوش مصنوعی: ذات قهرمان در جایگاه بلند و باعزت خود در آسمان‌ها نشسته و جایی برای آرامش و استراحت ندارد؛ چون مقام او بسیار فراتر از آن است که بر تخت معمولی بنشیند.

هوش مصنوعی: خداوند بزرگ است! چه مکان پر برکتی که به خاطر این حرم، زرتشتیان و عبادت کنندگان، درب‌های معابد و خانقاه‌ها را بستند.

هوش مصنوعی: خیلی‌ها از زندگی و جان خود دست کشیدند، چون از مرگ چنین پادشاهی دل‌هاشان پر از اندوه و گریه شد و عمرشان را به ناراحتی گذراندند.

هوش مصنوعی: مرگ از حکمت بی‌خبر است و نمی‌داند که این دشمن جانسوز چگونه به کار خود مشغول است و از هر جا که راه را بسته‌اند، به سراغ ما آمده است.

هوش مصنوعی: این بیت به وضعیت کسانی اشاره دارد که با وجود قربانی شدن مردم، به غنای خود ادامه می‌دهند و تنها به فکر منافع خود هستند. در واقع، آنها در تلاش‌اند تا تمامی منابع و قدرت را برای خود به دست آورند و به مشکلات و رنج‌های دیگران توجهی ندارند.

هوش مصنوعی: با عمر خود راضی باش و به دنبال سلطنت همیشه‌گی نباش، زیرا به خاطر همین گناه، آب حیات را بر سکندر بسته‌اند.

هوش مصنوعی: به عشق پادشاه، بندگان جانشان را کاملاً فدای او کردند. اما چه توافقی وجود داشته که این راستگویان کج‌فهم به هم پیوسته‌اند؟

هوش مصنوعی: در یک لحظه، سرور و بزرگ‌مردان عالم گرد هم آمدند و تحت تأثیر این جمع، نور خورشید از آسمان قطع شد و همه ستاره‌ها و سیارات نیز به همراه هم از جا خود حرکت کردند.

هوش مصنوعی: من ای پروردگارا، آیا آن گل زیبای خیالی را در خواب می‌بینم؟ آیا من دیوانه شده‌ام که فقط در خواب چنین چیزهایی را می‌بینم؟

هوش مصنوعی: این درخت نخل چه زیباست که از جلو نمازگزاران بلند می‌شود و این شمع چه نورانی است که در گوشه‌ی محل عبادت می‌درخشد.

هوش مصنوعی: این چه دشواری است، وای که در میان جمع زیبایانی با چهره‌های دل‌ربا، هزاران گیسوی پریشان را بی‌تاب و درهم می‌بینم.

هوش مصنوعی: آیا ممکن است که سرو زیبا شکسته شود و گل از باغ خارج گردد، که خواب دیدن زیبایی‌های پری‌چهره‌ها به این شکل از من دور شود؟

هوش مصنوعی: شبیه شمعی هستم که نورش باعث روشنی مردم شده است، اما خودم در سکوت و آرامش خوابیده‌ام و زیر نور مهتاب دیده می‌شوم.

هوش مصنوعی: مسیح تنها همراز و مونس دل من بود و اکنون نمی‌دانم چه حالی دارم وقتی که این مشت خونین را در دستان قصاب می‌بینم.

هوش مصنوعی: در این مجلس، که در آن زندگی بدون اساس و پایه می‌گذرد، به جای نوشیدنی، خون در جام‌ها می‌بینم.

هوش مصنوعی: در طوفان عالم، نشانه‌ای از پیراهن یوسف که جهانی پر از درد و غم است، از اشک‌های یعقوب در دریا غرق شده می‌بینم.

هوش مصنوعی: پادشاه از دنیا رفت و تاج و تخت بدون او باقی ماند. علی اعلام کرد که در این مجلس دوستان را خالی می‌بینم.

هوش مصنوعی: مسیحا را بگو در مورد سوگواری صحبت کند و چشمه‌ای را که نماد خورشید است، تر کند. همچنین به خضر بگو آب حیات را بریزد و خاک را بر سر بریزد.

هوش مصنوعی: دل‌های پیر و جوان، چنان شکسته و پاره‌پاره‌اند که در برابر زیبایی‌های طبیعی مثل سرو و گل هیچ فایده‌ای ندارد. در جهانی که پر از ناله و سوگ است، صدای بلبل هم نمی‌تواند تسکین‌دهنده باشد.

هوش مصنوعی: در این بیت به یک موقعیت غم‌انگیز اشاره شده که در آن دختری با زیبایی خیره‌کننده، به خاطر درد و اندوهی که در دل دارد، موی خود را می‌کَند. سوالی مطرح می‌شود که چرا در چنین حالتی، بنفشه‌ای که در کنار سنبل رشد کرده، به کجا می‌تواند برود و چه فایده‌ای دارد. این تصویر نشان‌دهنده‌ی احساسات عمیق و تأثیر غم بر زیبایی و زندگی است.

هوش مصنوعی: مبنای عشق از هم فرو ریخت، پس چه فایده‌ای دارد از عشق کسانی که زیبایی‌شان را می‌بینی و زلف‌های سیاه و فرهایشان چه تاثیری می‌تواند بر زندگی‌ام داشته باشد؟

هوش مصنوعی: در گلویم گره‌ای ایجاد شده و با صدای ناله‌ای گریه می‌کنم. ای ساقی، از من نوایی به گوش می‌رسد که از تنگی قابل تحمل نیست. در این شرایط چه کاری می‌توان کرد؟

هوش مصنوعی: در این دنیا چیزی از جزئیات و کلیات باقی نمی‌ماند. وقتی وضعیت این‌گونه است، مشخص کردن جز و کل چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی عمر انسان به انتها نزدیک می‌شود و مرگ سراغش می‌آید، دیگر هیچ دارویی نمی‌تواند دردی را که به سراغش آمده درمان کند. مانند زمانی که یک ظرف پر می‌شود و نمی‌تواند بیشتر از آن ظرفیت را تحمل کند. در این حالات، اگر مسائل و مشکلات زندگی مانند سیل به سراغ فرد بیاید، دیگر هیچ کاری از دستش برنمی‌آید.

هوش مصنوعی: آسمان هر شب لباس تیره به تن می‌کند، و این پارچه سرخ رنگ چه فایده‌ای دارد؟ چون ابرها بدون مالک و کنترل رها شده‌اند، چه فایده‌ای به حال آنها دارد؟

هوش مصنوعی: سکوت کن ای بلبل، امسال اگر یاران همدردی میان گل‌ها در خاک خوابیده‌اند، این صدا چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: بهار امسال بسیار غمگین و دنیا در حال سردرگمی است، در حالی که در این نوروزی که متعلق به پادشاه است، نوحه‌خوانی به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: کجایی ای کسی که جان من به تو تعلق دارد؟ تو که نوشندگان شیرینی هستی و همراهانی در این سفر داری که دائم دعا و ذکرشان لذت‌بخش است.

هوش مصنوعی: کجایی ای مظهر زندگی، زمانی که همه در تشنگی به سر می‌برند و یکدیگر را به خونریزی وادار کرده‌اند؟

هوش مصنوعی: تو عمر خود را از این محل آرام و راحت گذراندی و اکنون با حسرت به کوه و دشت‌های وحشی و غمگین می‌نگری، در حالی که سواران چابکت به آنجا رفته‌اند.

هوش مصنوعی: اگر قیامت برپا نشود، وقتی از این خواب بیدار شوی، دیگر چشم‌های روشن و بیدارانت نخواهند ماند.

هوش مصنوعی: تو همان کسی هستی که به خوبی درک کرده‌ای که درد و رنجی که احساس می‌کنی، گاهی با آه و ناله‌های دل‌سوزانه‌ات نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: تو به اوج شرافت رسیده‌ای و ما همچون ذراتی سرگردان هستیم. نه این که این اوضاع برای من آفتاب باشد، بلکه ناآرامی تو باعث شده که من در بلاتکلیفی به سر ببرم.

هوش مصنوعی: ای پروردگار، چه معما و چه دشواری در آن دنیا مشاهده کردی که آن گل‌های زیبا از نظر تو بیگانه شدند.

هوش مصنوعی: تو به هدف خود دست یافتی و از میان ما رفتی، ولی شادی جاودانی را تجربه کردی و در رنج و درد دوستانت ماندی.

هوش مصنوعی: به سوی موزیک‌دان و شراب‌فروش برو و باده‌ی باقی را بنوش، به حالت مستی و بی‌پروا زندگی کن و جانت را برای دوستانت فدای کن.

هوش مصنوعی: اگرچه تو از دید من دور شدی، اما آثار وجود تو از بین نمی‌رود. واقعیت همیشه خودش را نشان می‌دهد، چه آشکار باشد و چه پنهان.

هوش مصنوعی: درود بر جوانی که سر به سوی حق و حقیقت بلند کرده و در اوج عزت و زیبایی، به آرزوهای خود توجه دارد.

هوش مصنوعی: شما باید به همه افراد محبت کنید و با دیگران مهربان باشید، اما نیازی نیست که بخواهید محبتتان به خودتان برگردد، مشابه خورشید که به همه نور می‌دهد، اما انتظار ندارد که کسی به آن عشق ورزد.

هوش مصنوعی: در این دنیا، مانند آینه‌ای است که نمی‌تواند زیبایی و شکوه سلطنت خود را در آن مشاهده کند، همان‌طور که در داستان‌ها جام جم قادر به دیدن جهان نیست.

هوش مصنوعی: کسی که چنین دانشی دارد، به گونه‌ای است که عشق بی‌پایانش را نمی‌توان در یک کفن محدود کرد، چرا که این عشق از حد و مرزهای معمول فراتر رفته و به شدت و هیجان خاصی دست یافته است.

هوش مصنوعی: تا ابد در آتش خواهی بود و دوستانت از غم و ناراحتی تو با خود در بهشتی شبیه گل با رنگ و بوی خوش خود خواهند بود.

هوش مصنوعی: آیا در این دنیا کسی بهتر از تو وجود دارد که شادی و خوشی را به دیگران بدهد؟ در آن دنیا هم خواهی توانست همانی باشی که خودت می‌خواهی.

هوش مصنوعی: غبار وجود و نشانه‌های زندگی را با شوق و اشتیاق از دامنت دور کردی. به‌راستی که تو خود را به آب زندگی شست‌وشو دادی و پاک کردی.

هوش مصنوعی: تو مانند خورشیدی هستی که با روشنایی‌ات، همه جهان را به خاطر زیبایی‌هایت می‌شناسی و شناسانده‌ای.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که در زندگی، شرایط و موقعیت‌های مختلفی برای انسان پیش می‌آید. در این میان، شخص باید ارزش و مقام خود را بشناسد و نسبت به آن آگاه باشد. اگر کسی ارزش خود را نشناسد و در برابر مواقع سخت کم بیاورد، درواقع خودش را به خطر انداخته و ممکن است در آینده دچار مشکلات بیشتری شود.

هوش مصنوعی: افسوس که به سرعت با اصل و نژاد خود پیوستی. ای بدر، تو در دین و مذهب ارزش و مقام بالایی داشتی، اما آن را نشناختند.

هوش مصنوعی: این شعر به این معناست که تو آگاهی داری که در این دوران، ظلم و ستم به وضوح دیده خواهد شد. بنابراین، این نشان از وجود یک شاهکار یا نمونه بی‌نظیر دارد که در چنین شرایطی دنیای ما را می‌سازد.

هوش مصنوعی: آب درون من به شدت همچون آتش خواهد شد و حالتی از درد و غم به خود خواهد گرفت، به طوری که صدای ناله و اندوهی از من بلند خواهد شد.

هوش مصنوعی: وقتی که می‌دیدم ظرف شادی پر از نوشیدنی است، به خودم می‌گفتم که نباید از این شربت بنوشم، زیرا ممکن است باعث دردسر و ضرر شود.

هوش مصنوعی: جهان می‌تواند به خاطر ناراحتی و اندوه ما تاریک و غم‌انگیز شود. نمی‌دانی که اگر ما آتش بزنیم، از هر نقطه‌ای دودی بلند خواهد شد.

هوش مصنوعی: هر فردی که از نام و جایگاه خود دور شود، مانند وحشی‌ای در بیابان است و بهتر است که برای صد سال دیگر نیز همچنان در این حالت باقی بماند تا اینکه به همان نام و موقعیت ناپسند برگردد.

هوش مصنوعی: من به مرگ خود علاقه‌مندم و از هیچ‌کس چیزی نمی‌خواهم. چه فایده‌ای دارد اگر امروز یا فردا اتفاق بیفتد، چون در هر حال دیر یا زود خواهد شد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی در دنیای پر سود و زیان به راحتی زندگی کنی، بهتر است از افکار و دغدغه‌های دنیا ناشاد و بیهوده دوری کنی؛ زیرا در این مسیر، خودت به سود می‌رسی و کم‌کم زبانی برای ابراز این سود پیدا می‌کنی.

هوش مصنوعی: اگر زمان به بدی بگذرد، هیچ چیزی بهتر از صبر وجود ندارد. نباید فکر کنی که او در آینده، خوشبخت خواهد شد.

هوش مصنوعی: به خاطر ظلم و بدی‌های دنیا تا کی باید صبر کنیم؟ دعا کنیم و فریاد بزنیم که در نهایت وضعیت بهبود خواهد یافت و خوبی بر بدی غلبه خواهد کرد.

هوش مصنوعی: خوشبختانه پس از مدتی، دنیا دوباره از عدل و انصاف یعقوب بهره‌مند شده و مراسم خطبه‌ای به نام بایسنغر برگزار شده است.

هوش مصنوعی: خداوند، به او یاری بده تا از این دنیا به خواسته‌های خود برسد و آرزوهای دلش را به دست آورد، چه برای خود و چه برای دیگران.

هوش مصنوعی: از میان پادشاهان بزرگ و شناخته شده، تنها این یک نفر باقی مانده است که سال‌ها زنده بوده تا انتقام کینه‌های اجدادش را بگیرد.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای که با عدالت او، تمام جهان به شکلی زیبا و خوشبو مانند یک گلستان می‌شود که هیچ‌کس نتواند بدون رضایت و خوشنودی دیگری، حتی یک گل از آن بکند.

هوش مصنوعی: خدایا به من قدرتی بده تا بتوانم از این شاه زیبا انتقام بگیرم و به او کمک کنم تا به خواسته‌هایش برسد و رنج او را کم کنم.

هوش مصنوعی: رسوم و قوانین این جهان به دل و دست او جریان دارد تا او بتواند از استاد خود درسی را بیاموزد.

هوش مصنوعی: در حقیقت، انصاف او به اندازه‌ای است که وقتی نسیم بهار می‌خواهد از باغ برود، آن را محدود نمی‌کند و اجازه می‌دهد از گل‌های باغ بهره‌برداری کند.

هوش مصنوعی: وقتی قاصد نامه پیروزی را خواند، از زمان خود چندین گنج و سرزمین آباد را به دست آورد.

هوش مصنوعی: با هم مانند یک قلب و یک روح رفتار کن، به گونه‌ای که مردم زمانه‌ات هیچ‌گاه به فکر نزاع و طلب چیزی از یکدیگر نباشند.

هوش مصنوعی: اگر در میان این دو چیز اختلافی وجود داشته باشد، باید اعتدال را در نظر بگیریم تا تابش از آتش و سختی دل از فولاد برگیرد.

هوش مصنوعی: پروردگارا، تا زمانی که جهان باقی است، خداوندی بر این جهان حاکم باشد. دلیل این حکمت، عقل پخته و عاقل است و همراه او بخت و شانس جوان و پرتوان می‌باشد.