بابافغانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>تا چند بنفس خویش بیداد کنیم</p></div>
<div class="m2"><p>خود را بزوال عقل دلشاد کنیم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>نخلی که بدان بهشت سر سبز شود</p></div>
<div class="m2"><p>از پا فگنیم و دوزخ آباد کنیم</p></div></div>

شمارهٔ ۳

تا چند بنفس خویش بیداد کنیم
خود را بزوال عقل دلشاد کنیم
نخلی که بدان بهشت سر سبز شود
از پا فگنیم و دوزخ آباد کنیم

هوش مصنوعی: در این بیت‌ها، شاعر به انتقاد از بی‌دردی و عدم توجه به عقل و آگاهی اشاره می‌کند. او می‌گوید که تا چه زمانی به خود آسیب می‌زنیم و از عقل دور می‌شویم. همچنین به سختی‌هایی که برای تخریب چیزهای خوب انجام می‌دهیم و برعکس آنچه که باید، می‌پردازیم. در نهایت، تلخی دنیای خود را با خراب کردن منابع خوب و طبیعی به تصویر می‌کشد. 

شمارهٔ ۱

شمارهٔ ۲

هوش مصنوعی: چند وقت دیگر می‌خواهیم به خودمان ظلم کنیم و عقل و خرد را به نابودی برسانیم؟

تا چند بنفس خویش بیداد کنیم

خود را بزوال عقل دلشاد کنیم

هوش مصنوعی: ما باید از ریشه درختی بگذریم که به بهشت سبز تبدیل می‌شود و به جای آن، جایی را بسازیم که آتش و عذاب وجود داشته باشد.

نخلی که بدان بهشت سر سبز شود

از پا فگنیم و دوزخ آباد کنیم

شمارهٔ ۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده