بابافغانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>افسوس که آتشم ببیهوده فسرد</p></div>
<div class="m2"><p>وین جام لبالبم رسیدست بدرد</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>کوشم که کنم دگر چراغی روشن</p></div>
<div class="m2"><p>ترسم که چو برفروزمش باید مرد</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

افسوس که آتشم ببیهوده فسرد
وین جام لبالبم رسیدست بدرد
کوشم که کنم دگر چراغی روشن
ترسم که چو برفروزمش باید مرد

هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات احساس ناراحتی و افسوس می‌کند که تلاش‌هایش بی‌ثمر بوده و زندگی‌اش به درد و رنج می‌گذرد. او سعی دارد دوباره روشنایی و زندگی را به وجود آورد، اما از این می‌ترسد که اگر دوباره شمع زندگی‌اش را روشن کند، ممکن است به پیامدهای ناگواری منجر شود.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: متاسفانه، آتش من بی‌فایده خاموش شد و این جام پر از شراب، به درد من رسید.

افسوس که آتشم ببیهوده فسرد

وین جام لبالبم رسیدست بدرد

هوش مصنوعی: تلاش می‌کنم که چراغی روشن‌تر بگذارم، اما می‌ترسم که اگر این کار را بکنم، ممکن است عواقبی داشته باشد و مجبور شوم هزینه‌ای بپردازم.

کوشم که کنم دگر چراغی روشن

ترسم که چو برفروزمش باید مرد

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده