بابافغانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ساقی قدحی که از میان خواهم رفت</p></div>
<div class="m2"><p>آشفته و مست از جهان خواهم رفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در آمدنم نبود از هیچ خبر</p></div>
<div class="m2"><p>آن دم که روم نیز چنان خواهم رفت</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 11411 - بابافغانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

ساقی قدحی که از میان خواهم رفت
آشفته و مست از جهان خواهم رفت
در آمدنم نبود از هیچ خبر
آن دم که روم نیز چنان خواهم رفت

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر از لحظه‌ی رفتن و پایان زندگی‌اش صحبت می‌کند. او به ساقی می‌گوید که در حالی که مست و آشفته است، از جهان خواهد رفت. او به این نکته اشاره می‌کند که در زمان ورودش به دنیا، از هیچ چیز خبر نداشت و همین‌طور خواهد بود که در زمان رفتنش هم به آرامی و بی‌خبر خواهد رفت. 

شمارهٔ ۱۲

شمارهٔ ۱۳

هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا تا جامی به من بدهی، زیرا می‌خواهم به دنیای آشفته و پر از درد و غم بگروم و با حالتی مست از این جهان بروم.

ساقی قدحی که از میان خواهم رفت

آشفته و مست از جهان خواهم رفت

هوش مصنوعی: در زمان ورود من به این دنیا هیچ چیز نمی‌دانستم و وقتی که می‌روم نیز به همان شیوه خواهم رفت.

در آمدنم نبود از هیچ خبر

آن دم که روم نیز چنان خواهم رفت

شمارهٔ ۱۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده