بابافغانی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن قوم که اسرار ازل بنهفتند</p></div>
<div class="m2"><p>در پرده ی دل گوهر وحدت سفتند</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر غیرت آن نبودی و ترک ادب</p></div>
<div class="m2"><p>آن نکته که بود گفتنی می گفتند</p></div></div>

دیوان اشعار بابا فغانی شیرازی به کوشش احمد سهیلی خوانساری ۱۳۶۲ - بابافغانی - تصویر ۴۵۳

شمارهٔ ۱۱

آن قوم که اسرار ازل بنهفتند
در پرده ی دل گوهر وحدت سفتند
گر غیرت آن نبودی و ترک ادب
آن نکته که بود گفتنی می گفتند

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به قومی اشاره می‌کند که رازهای آغازین جهان را پنهان کرده‌اند و در دل خود حقیقت وحدت را جای داده‌اند. او تاکید می‌کند که اگر غیرت و احترام به آداب وجود نداشت، آن نکته‌ای که باید گفته می‌شد، بیان می‌شد. به‌طور کلی، این شعر به عمق اسرار وجود و ارزش‌های معنوی اشاره دارد.

شمارهٔ ۹

شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: آن گروهی که رازهای آغازین را پنهان کردند، در عمق دل خود گوهر یکتایی را محکم نگه داشتند.

آن قوم که اسرار ازل بنهفتند

در پرده ی دل گوهر وحدت سفتند

هوش مصنوعی: اگر غیرت و ادب وجود نداشت، آن نکته‌ای که نیاز به بیان داشت، گفته می‌شد.

گر غیرت آن نبودی و ترک ادب

آن نکته که بود گفتنی می گفتند

شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده