هوش مصنوعی: من همان شمعی هستم که دل از دست رفته و جانم در آستانه است. مانند پروانه‌ای که برای عشق تو، به آتش شوق سوخته‌ام و نزدیک به شعله قرار دارم.

هوش مصنوعی: در شب وصال، زمانی که عقل من تحت تأثیر زیبا و سحرآمیز تو قرار می‌گیرد، احساس می‌کنم که داستان محبتت واقعی و ماهرانه است.

هوش مصنوعی: من و زیبایی تو مانند خورشید چه کنیم، وقتی که ماه و ستاره‌ها نمی‌توانند به روشنایی تو دست یابند.

هوش مصنوعی: هرگز از خاطر من نقش خط و خال تو محو نخواهد شد، چون این دو ویژگی، رنگ و بوی دیدن من را شکل داده‌اند.

هوش مصنوعی: عدم وجود جذابیت‌های تو در درک معلم باعث شد که کسی نتواند به این اندازه از دانش بهره‌مند شود.

هوش مصنوعی: با تمام امیدم، خودم را در سر راهت قرار می‌دهم، حتی اگر اجازه ندهی سم اسب را ببوسم.

هوش مصنوعی: اگر امروز نتوانی مرا به وصال برسانی، من هم تا شب در این وضعیت مستی باقی می‌مانم.

هوش مصنوعی: عشق تو برای کسی که هرگز درد و رنجی را تحمل نکرده و ادعای عشق و معرفت دارد، ممنوع و ناپسند است.

هوش مصنوعی: وجود عشق تو را به قدری گرم و پرشور می‌دانم که هیچ‌کس مانند من که گرفتار این شوریدگی و جنون عشق است، نمی‌تواند در این همه سوز و گرما باقی بماند.

هوش مصنوعی: اگر در تاریکی شب و در لحظات بیداری صبحگاهی به یاری او نرسی، چه کسی به فغان و ناله دل سوخته‌ات توجه خواهد کرد؟ ای خدا!