بابافغانی » دیوان اشعار » غزلیات » شمارهٔ ۴۸

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>زهی سرسبزی از سرو بلندت تاج شاهی را</p></div>
<div class="m2"><p>فروغ از لمعه ی مهر رخت شمع الهی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زشوق لاله ی روی تو دارم آتشی در دل</p></div>
<div class="m2"><p>که تا روز جزا داغش نیندازد سیاهی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>خط سبزت بخون عاشقان محضر نوشت آخر</p></div>
<div class="m2"><p>دل آشفته هم میداد اول این گواهی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn4"><div class="m1"><p>چه شد وه کز فغان و گریه هرگز نیست آرامم</p></div>
<div class="m2"><p>قراری هست آخر بکرمانی مرغ و ماهی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn5"><div class="m1"><p>سحرگه چون غم روز جدایی در دلم افتد</p></div>
<div class="m2"><p>بآه سرد بنشانم چراغ صبحگاهی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn6"><div class="m1"><p>رخ زرد مرا اشک جگرگون تازه میدارد</p></div>
<div class="m2"><p>سرشک ارغوانی گل بود رخسار کاهی را</p></div></div>
<div class="b" id="bn7"><div class="m1"><p>چه عذر مقدمت خواهد فغانی چون شوی حاضر</p></div>
<div class="m2"><p>که بندد حیرت حسنت زبان عذرخواهی را</p></div></div>

شمارهٔ ۴۹

زهی سرسبزی از سرو بلندت تاج شاهی را
فروغ از لمعه ی مهر رخت شمع الهی را
زشوق لاله ی روی تو دارم آتشی در دل
که تا روز جزا داغش نیندازد سیاهی را
خط سبزت بخون عاشقان محضر نوشت آخر
دل آشفته هم میداد اول این گواهی را
چه شد وه کز فغان و گریه هرگز نیست آرامم
قراری هست آخر بکرمانی مرغ و ماهی را
سحرگه چون غم روز جدایی در دلم افتد
بآه سرد بنشانم چراغ صبحگاهی را
رخ زرد مرا اشک جگرگون تازه میدارد
سرشک ارغوانی گل بود رخسار کاهی را
چه عذر مقدمت خواهد فغانی چون شوی حاضر
که بندد حیرت حسنت زبان عذرخواهی را

شمارهٔ ۴۷

شمارهٔ ۴۸

زهی سرسبزی از سرو بلندت تاج شاهی را

فروغ از لمعه ی مهر رخت شمع الهی را

زشوق لاله ی روی تو دارم آتشی در دل

که تا روز جزا داغش نیندازد سیاهی را

خط سبزت بخون عاشقان محضر نوشت آخر

دل آشفته هم میداد اول این گواهی را

چه شد وه کز فغان و گریه هرگز نیست آرامم

قراری هست آخر بکرمانی مرغ و ماهی را

سحرگه چون غم روز جدایی در دلم افتد

بآه سرد بنشانم چراغ صبحگاهی را

رخ زرد مرا اشک جگرگون تازه میدارد

سرشک ارغوانی گل بود رخسار کاهی را

چه عذر مقدمت خواهد فغانی چون شوی حاضر

که بندد حیرت حسنت زبان عذرخواهی را

شمارهٔ ۴۸

اطلاعات