هوش مصنوعی: در دل هیچ نشانی جز غم و درد نمی‌بینم. اشک‌های خونی را می‌بینم، اما خود دل را نمی‌توانم پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من بدون دیدن چهره زیبای تو هرگز به هیچ جا قدم نمی‌زنم، زیرا تحمل درد و زخم‌هایی که از جدایی تو می‌خورم برایم ممکن نیست.

هوش مصنوعی: با اینکه اشک فراوانی در چشمانم دارم و در اینجا مانند یک چشمه می‌جوشد، اما هیچ نشانه‌ای از سرسبزی و شادابی در آن سروِ بلند نمی‌بینم.

هوش مصنوعی: ای پرنده‌ی چمن، با درختان سرو و گل‌های زیبا شاد باش، زیرا من در دنیای مادی به دنبال شادی و خوشی نمی‌گردم.

هوش مصنوعی: آیا نور و زیبایی اشتیاق لیلی از خانه‌اش درخشید که من در جستجوی نشانه‌ای از مجنون، در میان آن همه شلوغی و حرکت نمی‌توانم پیدا کنم؟

هوش مصنوعی: من که دلتنگ هستم، ای خدا، چه فایده‌ای دارد که به محفل محبوب بروم، وقتی که هرگز خودم را در آن جمع نمی‌توانم نزدیک و محرم احساس کنم؟

هوش مصنوعی: من چون فغان و ناله‌ای در می‌آیم و دل‌تنگی ناشی از جدایی و تنهایی مرا آزار می‌دهد، چون خود را در آستانه وصال او لایق نمی‌دانم.