هوش مصنوعی: هر چند که جدایی و درد آن باعث شده رنگ و رویم بپره و ضعیف شوم، اما هر لحظه بیشتر از قبل به سوی تو می‌زنم. صدای ناله‌هایم هم تندتر و رساتر می‌شود.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر زیبایی تو تحت تأثیر وجود این دنیا قرار گرفته و مانع از رسیدن به راحتی و آرامش شده. حالا با خودم درگیر هستم و با همه چیز این دنیا در حال جنگم.

هوش مصنوعی: وقتی درد و غم خود را با کسی در میان می‌گذارم، به خاطر یاد تو، اشکهایم از دل تنگم بیرون می‌ریزد.

هوش مصنوعی: من از احساس درد و ناله‌های خود لذت می‌برم، زیرا این غم و اندوهی که دارم به من آرامش می‌دهد و شعری سرشار از اندوه می‌سازد که از صداي عود و نغمهٔ چنگ بهتر است.

هوش مصنوعی: وقتی که شاخ و برگ گل می‌رویند و از غنچه‌اش بوی وفا به مشام می‌رسد، هر بار که از شوق تو اشک می‌ریزم، این اشک مانند گل رنگی می‌شود.

هوش مصنوعی: با فاصله های زیاد و در راه های طولانی، دور از چهره ی زیبایت، سرنوشت مرا به پیش می‌برد؛ همان‌طور که در دستانم رشته‌ی ارتباط با تو را می‌چرخاند.

هوش مصنوعی: چگونه می‌توانم فغان کنم، وقتی که کسی حال مرا نمی‌پرسد و در عوض به جفا و بی‌رحمی مشغول است، بی‌آنکه سال و ماهی از من بپرسد تا نام ننگینم را بشنود؟