هوش مصنوعی: ای گل زیبا، چه کسی را در دل عاشق خود جا داده‌ای که من بخواهم برای تو اینقدر سختی بکشم و ناز و زیبایی تو را تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: بدون گل روی تو، در خلوت‌های چشم و دل هیچ خوشحالی وجود ندارد، حتی اگر هزاران چهره زیبا را به تصویر بکشم.

هوش مصنوعی: من به خاطر غیرتی که دارم، دامن خود را از کنار راهت می‌کشم، اما اگر دستم به چشمی بینا برسد، آن را خواهم گرفت.

هوش مصنوعی: مدتی است که از دسترسی به عشق تو دور شده‌ام و به همین خاطر در آب شور چشمانم اشک می‌ریزم و دریا به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: در دشت بی‌امیدی مانده‌ام و به قدری از دست روزگار گرفتار شده‌ام که حتی زمانی برای برداشتن خار از پایم پیدا نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: فضای شهر برای من تنگ و محدود شده است، به همین خاطر دیگر نمی‌توانم در اینجا بمانم و به زودی به دامن صحرا می‌روم تا آزادانه زندگی کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که از دل سوخته‌ام فریادی برآورم و چشمانم پر از اشک باشد، از دریا شعله‌ای برمی‌خیزد و از دل سنگ لاله‌ای می‌کشم.