هوش مصنوعی: دلم برای تو می‌سوزد که آرزو می‌کنم روزی همچون گلی در کنار تو باشم و نه اینکه فقط در زمان شکفتن گل به شمار خارش و علف هرز بیفتم.

هوش مصنوعی: من از سوختن به حالتی چون پروانه دست یافته‌ام، اما چرا باید بی‌فکر و ناآگاه به لذت‌ها مانند مگس جذب شیرینی شوم؟

هوش مصنوعی: من از سرزنش تو در میان لذت‌های وصال به شدت جذب می‌شوم. چه اهمیتی دارد اگر چند روزی از رقبای خود عقب بمانم؟

هوش مصنوعی: چرا باید در این دنیا در قید جسم و محدودیت‌های آن در بند باشم، در حالی که از سرنوشت و وجود خود، می‌توانم به آزادی و فراتر از آنچه هستم فکر کنم؟ مانند آن پرنده افسانه‌ای که در دل آزادگی زندگی می‌کند، من نیز می‌خواهم از قید و بندها رها شوم.

هوش مصنوعی: هر کسی که مرا بدون تو می‌بیند، مرا سرزنش می‌کند که چگونه می‌توانم با این یک جان، به چند نفر دیگر تعلق داشته باشم.

هوش مصنوعی: در این آب و هوا، قلب من هرگز آرام نمی‌گیرد مگر اینکه برای دانهٔ محبت تو اسیر آرزوها شوم.

هوش مصنوعی: وقتی فریادم اثری ندارد، در شب‌های تنهایی‌ام مدام ناله می‌کنم. تا کی باید در این حال از کسی کمک بخواهم؟