هوش مصنوعی: به غیر از اینکه در این فضای سرسبز و خوشبو، حسرت‌های زیادی را تحمل کرده‌ام، همین گل‌ها به خاطر عشق او شکوفا شدند. رنجی که من به دوش کشیده‌ام.

هوش مصنوعی: ای باغبان، اکنون که در این فصل خزان هستیم و بی آن محبوب، دل پر از اندوه است، تو از آسیب و مشکلات این دوران در امان باش.

هوش مصنوعی: به سمت باغ برو و شادی را به همراه خود بیاور، ای بلبل، زیرا من غم و اندوه خود را در گوشهٔ دل به تصویر کشیدم.

هوش مصنوعی: وقتی از چشم‌هایم اشک ریختم و رسوا شدم، در زندگی‌ام لباس عدم و نابودی را بر تن کردم و به آرامش مرگ رسیدم.

هوش مصنوعی: از چشم‌هایم به یاد لعل او، فراق و اندوه دل مثل خون دل به جریان افتاد، و همچون جام می به سمت دهان بردم.

هوش مصنوعی: به طرفی می‌روم تا به دامن از هم گسیخته‌ام برسم، که در هر جمعی، لباس‌های پرهیزگاری را بی‌دلیل به دوش کشیده‌ام و نام آن گل را بر تن دارم.

هوش مصنوعی: من در مورد حال و روزم چیزی نگفتم و مانند فغانی که از سر کوی تو می‌گذرد، غم و دردهایی که در دل داشتم را با خودم بردم.