هوش مصنوعی: هر لحظه زیبایی آن چهره مثل گل را زینت می‌بخشم، گاهی به گوش او و گاهی به رشته‌های موهایش.

هوش مصنوعی: در ویترین زندگی، زیبایی‌ها و زرق و برق‌ها برای من که درویش هستم ارزشی ندارند. آه و افسوس به آن روزی که به خاطر این ناز و لطافت‌ها از خودم فاصله گرفتم و به درد و رنج دچار شدم.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم زیبایی زلف او را ببینم، حتی اگر چشمانم را از دور ببندم، باز هم نمی‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: من خود به مرگ و فنا شده ام در همه حالات، اما نه به گونه‌ای که بی‌فکری و بدون تأمل این کار را انجام دهم.

هوش مصنوعی: به آن جوان خوش‌مشرب افسوس می‌خورم که همیشه در کنار غریبه‌هاست و مرا به طرز زیرکانه‌ای فریب می‌دهد تا من را از خود دور کند.

هوش مصنوعی: اگر جانم را فدای هدفم کنم، این برنده را راضی نخواهد کرد. پس چه کنم؟ اگر تلاش نکنم، به جایی نمی‌رسم و افت می‌کنم.

هوش مصنوعی: از دردهایش ناله می‌کند و من وقتی او را می‌بینم که چشمانش پر از اشک است، چه طور می‌توانم به وفاداری بلبل در عشق اشاره کنم؟