هوش مصنوعی: نمی‌توانم به چشمانت نگاه کنم، چون از شدت نور آن تاب نمی‌آورم. خواهش می‌کنم با خنده‌ی پنهانت مرا ناز نکن، زیرا تحمل آن را ندارم.

هوش مصنوعی: هنوز در سکوت و تنهایی شبانه‌ای هستم و از گریه‌هایم رنج می‌برم، طوری که نتوانم به کسی بگویم که چنین چیزی، مثل شراب خوشحالی، در وجودم ندارم.

هوش مصنوعی: اگرچه دانش من کافی است، اما در برابر سخن تو، دیگر نمی‌توانم پاسخی ارائه دهم. هر چه بگویی، من جوابی ندارم.

هوش مصنوعی: من به زبانی پر از سرزنش و انتقاد نوشته‌ام، مانند مجنونی که اگر به او آسیب بزنند، احساس عذاب نمی‌کند.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی و دلربایی چهره‌های گل‌نرگس، مانند آتش در می‌سوزند. به هیچ جایی در باغ اهمیت نمی‌دهم، چرا که علاقه‌ای به عطر خالص مشک ندارم.

هوش مصنوعی: ای دل، از دلم دور نشو، زیرا که تو همیشه در قلب من جایی داشتی. حالا به راه خود ادامه بده، زیرا من دیگر آرزوی دیدن نور ماه را ندارم.

هوش مصنوعی: تمام شب در آتش خیالات تو می‌سوزم و خواب‌های آشفته‌ای می‌بینم که از شدت اضطراب نمی‌توانم آرامش بگیرم.

هوش مصنوعی: من هر شب خیلی به تو فکر نمی‌کردم و از حال خودم خبر نداشتم، اما امشب که هیچ خواب ندارم، به یاد تو هستم.

هوش مصنوعی: گریه و ناله‌ام به حدی فراتر رفته که این فغان سوزان را تحمل ندارم؛ به گونه‌ای که از شدت درد و غم، جگرم آبی ندارد و دیگر نمی‌توانم به این وضعیت ادامه دهم.