هوش مصنوعی: دلنشین است حالتی که در آن، وقتی به درگاه او می‌رسم، گاهی سرم را به خاک پایش می‌گذارم و گاهی چهره‌ام را بر زمین می‌مالم.

هوش مصنوعی: درون من پر از درد و بیرونم پر از خنده است. این حالتی مشابه به این است که من به طور پنهانی از غم و درد خود رنج می‌برم، در حالی که لبانم همچون کسی که عسل می‌خورد شیرین به نظر می‌رسند.

هوش مصنوعی: ای مسلمان، تو هم که خشمگینی، لطفی بکن. تا کی می‌خواهی با روی نازک خود از شفاعت در حق مردان دین دریغ کنی؟

هوش مصنوعی: برای اینکه زخم عشقش در دلم تازگی داشته باشد، بوی خوش زلف او را بر روی این جراحت می‌مالم.

هوش مصنوعی: من از پای کوی او بلند نمی‌شوم، مگر زمانی که بر روی پاهای سگانش، چشمان مردم را ببینم.

هوش مصنوعی: از درد خسته و فرسوده شده‌ام، اما همچنان در تلاش برای این آرزو هستم که دست ظریف آن گل را بر پیشانی‌ام بگذارم.

هوش مصنوعی: اگرچه درخت گل پر از خار است و این خارها در چشمم می‌رود، اما بهشت برایم دلنشین‌تر است از اینکه در باغ، چهره‌ام را بر روی درخت یاس‌من بگذارم.

هوش مصنوعی: به خاطر تصورات و افکار زیبایی که دربارهٔ ارزش و جذابیت تو دارم، در تلاش هستم که آن‌ها را در ذهنم بپرورانم. این احساس به من کمک می‌کند تا از نور و روشنی که در فهم و درک خود دارم، بهره‌مند شوم.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که تصور می‌شود که شخصی در حالت سرمستی از خود صداهایی سر می‌دهد و در عین حال چشمانش مانند چشمه‌ای از خون به دامن آن معشوق زیبا ریخته می‌شود. به طور کلی، تصویر احساسات عمیق و درد عاشقانه را بیان می‌کند.