هوش مصنوعی: ای غنچه، تو همچون چشمه‌ای از خوشی و شادابی هستی و لب‌هایت به مانند سنگ سرخ گرانبهای لعل، هم آتش عشق را در دل به وجود می‌آورد و هم برای دیگران آب حیات و زندگی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: پروانه‌ای که به دور چراغ تو می‌چرخد، شب وصال و نور سعادت را در شب قدر و بخشش حس می‌کند.

هوش مصنوعی: وقتی که تو از زندگی من ناراحت می‌شوی، من هم از زندگی خودم و از تمام هستی ناراحت و دلگیر هستم.

هوش مصنوعی: در این وضعیت سخت جدایی، نمی‌دانم چگونه می‌توانم جان خود را بیرون بیاورم. من گیج و حیران هستم و نمی‌دانم چه باید بکنم، حتی ممکن است به حالتی ناامید دچار شوم.

هوش مصنوعی: امید و ترس زندگی و مرگ من به زیبایی و جذابیت تو بستگی دارد.

هوش مصنوعی: بگذار تا به تماشای زیبایی تو بپردازم، این زیبایی را مانند روزی که بر قله کوه آمده است، احساس کنم.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان حسرت و ناامیدی می‌پردازد. شاعر از غم و اندوهی که به خاطر دوری و یاد لعل محبوبش (که نماد زیبایی و عشق است) در دل دارد، صحبت می‌کند. او می‌گوید که این اندوه او را به فریاد و گریه واداشته و مانند کوهی از غم بر او سنگینی می‌کند، اما در عین حال تلاش می‌کند صبر و استقامت داشته باشد.