هوش مصنوعی: شب که آمد، هر کسی را در خانه‌ای می‌بینم و اگر به دنبال کسی بگردم، دیوانه‌وار ادامه می‌دهم تا این که خرابه‌ای پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من، آن موری هستم که به رغم تلاش و سخت‌کوشی‌ام، نمی‌توانم بار سنگین را به دوش بکشم و به دنبال فرصتی هستم تا از طریق تراکم و زحمات دیگران، بهره‌ای ببرم.

هوش مصنوعی: زمانی که شب جدایی به سراغم می‌آید، به خاطر دلسوزی، تنها به دنبال پروانه‌ای می‌گردم که از نور چراغ خودم دور شود و به من نزدیک شود.

هوش مصنوعی: اگر لحظه‌ای از شوق آن لب‌های زیبا اشک بریزم، با تمام وجودم این اشک را تبدیل به خون می‌کنم، اگر فقط یک پیمانه از آن داشته باشم.

هوش مصنوعی: دوستانم از من دور شدند، اما امید دارم که بتوانم او را در جایی چون کوی محبوبم یا در گوشه‌ای از میخانه پیدا کنم.