هوش مصنوعی: من در دلم دردی دارم که زبانم نمی‌تواند آن را بیان کند. ای اجل، اگر می‌خواهی به من رحم کنی، این زبان طعنه‌زن را از من بگیر.

هوش مصنوعی: ای پروردگارا، دشمنی که به من کینه داشت، چگونه بود که خود باعث شد تا او را ببینم و از حس کینه‌اش آگاه شوم؟

هوش مصنوعی: از سرنوشت بد و تلخی زندگی‌ام اطلاعی نداشت، در حالی که به خواست خدا به‌دنبال برآورده شدن صد آرزویم بودم.

هوش مصنوعی: اگر سنگ ملامت به من آسیب بزند، دوران زندگی‌ام هم مانند گل خواهد شد و سبویی برایم خواهد ساخت.

هوش مصنوعی: من به حدی از بین رفته‌ام که اگر در گوشه‌ای بیفتم، هیچ‌کس به من نگاهی نمی‌اندازد و نه به خوبیم توجه می‌کند و نه به بدیم، از هیچ طرف.

هوش مصنوعی: دیگر از رقیب‌های حسود و نازک‌دل نمی‌ترسم. نشین، یا اگر می‌خواهی، من را سریع و بی‌رحمانه بکش.

هوش مصنوعی: گفتم که برای صدای بلند و ناله‌های دردآور من کاری نکن، او پاسخ داد: عجب است که چنین حرف‌هایی برای من وجود دارد و من را تحت تأثیر قرار می‌دهد.